‘Dat ik nabestaanden vaak al ken, maakt het persoonlijk en vertrouwd.’

‘Vorige week heb ik het afscheid geregeld van de moeder van een goede vriendin, gisteren zat ik aan tafel bij een man die mijn opa heeft gekend. Bij ons in het dorp is het ons-kent-ons en dat merk ik ook binnen mijn werk. Doordat nabestaanden het gevoel hebben dat ze me al een beetje kennen, zijn gesprekken persoonlijker en vertrouwder. Dat helpt me bij het regelen van het afscheid, want ik begrijp daardoor beter wie de overledene was en wat hij of zij heeft betekend.’

Afscheid in eigen dorp

‘De meeste mensen willen afscheid nemen in het dorp. Ik doe er alles aan om de meest passende locatie te vinden en vaak is er veel meer mogelijk dan mensen denken. Natuurlijk kun je afscheid nemen in de kerk, maar je kunt ook een tent in de eigen tuin zetten of kiezen voor de zaal waar je je 50-jarige huwelijk hebt gevierd. Daarbij helpt het natuurlijk dat ik veel mensen ken in het dorp. Ik loop gewoon bij een café-eigenaar binnen en zeg: Ik ben een afscheid aan het regelen en ze willen dat graag bij jou doen. Kunnen we bij jou terecht?’

Het goed willen doen

‘Nabestaanden willen het zó graag allemaal goed doen. Ze willen hun dierbare een afscheid geven dat hem of haar alle eer aandoet, dat past bij wat hij of zij voor ze heeft betekend. Als dat lukt, zie ik vaak dat er een soort last van de schouders valt. Het gevoel ‘het was echt ons Kees’ zorgt voor mooie herinneringen en dat geeft kracht om de draad van het leven weer op te pakken. Ik vind het super bijzonder dat ik daar een bijdrage aan mag leveren.’

Heel veel liefde

‘Wat me het meeste raakt, is als ik bij een familie ben en voel: er zit zoveel liefde hier. Ik zie dat bijvoorbeeld bij een afscheid van een grootouder. Als een oma van 94 overlijdt en haar volwassen kleinkinderen zijn daar ontzettend verdrietig over, dan komt dat omdat ze veel van hun oma hebben gehouden. Ze hebben haar hun hele leven bij zich gehad, ze hebben samen allemaal herinneringen gemaakt. Ze zijn verdrietig dat dat wegvalt, maar ze zijn óók dankbaar dat ze het hebben gehad. Al die emoties die naar boven komen, laten zien hoeveel er binnen veel families van elkaar wordt gehouden.’

Nooit weg zonder een zoen

‘Ik vind het heel speciaal dat ik er op zo’n intiem en kwetsbaar moment voor mensen mag zijn. Ik ben dankbaar dat ik iets voor ze kan betekenen én ik leer er zelf ook veel van. Door mijn werk ben ik me er nog bewuster van dat het leven draait om de mensen waarmee je leeft. Ik zie mijn ouders en schoonouders nu bijvoorbeeld nog vaker dan vroeger en ga nooit bij mijn dierbaren weg zonder dat ik ze een zoen heb gegeven.’