‘We vierden zijn leven in de kantine van zijn favoriete voetbalclub.’

Dylen was een echte sportman, de voetbalkantine was zijn favoriete plek. Hij was een rasoptimist. ‘Zijn glas zat altijd halfvol’, vertelt zijn vader. ‘Als Dylan binnenkwam, werd de sfeer vrolijk en verscheen er binnen tien minuten een lach op je gezicht. Hij nam je zorgen weg met een knuffel of een lach, dat was echt zijn gave.’  

Angst en troost

Dylans overlijden kwam erg plotseling. Hij kwam op donderdagavond voor Pasen terug van een voetbaltraining, keek samen met zijn vader nog wat tv en ging om 22.30 uur naar boven. Ze spraken af dat ze de volgende dag zouden uitslapen; het was Goede Vrijdag en Toine was die dag ook vrij.

De volgende ochtend maakte Toine zijn handen nat onder de kraan, liep naar Dylans kamer en riep vrolijk: 'Hoogste tijd, vriend!', terwijl hij wat water in zijn gezicht sprenkelde. Dylan reageerde niet. ‘Ik pakte ‘m vast en keek ‘m aan’, vervolgt Toine. ‘Ik zag meteen dat het foute boel was. De minuten daarna zijn als een roes voorbijgegaan. Reanimeren, de ambulance, een traumahelikopter.’

Later bleek dat Dylan die nacht was overleden aan een gescheurd aneurysma. ‘Hij heeft niets gemerkt, dat weten we zeker. Het is de enige troost die we hebben.’  

Op zijn favoriete plek

'We wilden zijn leven víeren, geen afscheid nemen in zo'n plechtige setting', zegt moeder Annette. Dus geen dienst in een crematorium en geen vrouwen in zwarte pakjes. Dat vonden zijn ouders niet passen bij een jongen van 25. Een vriend van de familie opperde de voetbalkantine als locatie voor de viering. Annette: ‘We hebben dat gelijk voorgesteld aan Peer, onze uitvaartverzorger. Het was geen probleem. En hij had meer goede ideeën. We zijn enorm dankbaar dat hij op ons pad is gekomen. Hij was zó betrokken, luisterde zó goed. Maar dat geldt ook voor onze vrienden en de voetbalvereniging; zonder hen was het niet gelukt.’

De bartafels in de kantine zijn blijven staan, de bar was open, er waren nacho’s met kaassaus – Dylans favoriet – en de bittergarnituur ging rond. 'Een goede vriend van ons heeft alles aan elkaar gepraat en iedereen die wat wilde zeggen, kon dat doen. We hebben zijn leven echt met elkaar gevierd', zegt vader Toine.

Uiteindelijk is Dylan door zijn vrienden door een haag van mensen naar de auto gedragen. 'Er was applaus, er werden ballonnen opgelaten; het was zó mooi, zo intens.’ Een dag later vond de crematie plaats. ‘We wilden niet eerst zijn leven vieren en daarna toch nog afscheid moeten nemen’, licht Annette die beslissing toe. ‘Op vrijdagochtend is Dylan in besloten kring gecremeerd.’  

De viering van zijn leven

Dylan was een rasoptimist en leerde zijn ouders om dat ook te zijn. ’Hij heeft van elke dag genoten’, besluit Toine. ‘Natuurlijk blijft het oneerlijk, onbegrijpelijk en nutteloos. Maar in plaats van onszelf kapot te maken, proberen we verder te leven zoals Dylan dat zou hebben gewild. Alles komt goed, was zijn motto. Daar houden wij ons nu aan vast.’

Als ik aan Dylan denk, denk ik aan zijn goedheid, zijn spontaniteit en eerlijkheid’, vertelt zijn vader. ‘Hij was zo puur, zo’n goed mens en zo’n goede vriend. Gezelligheid was zijn leven, zoveel mogelijk mensen om hem heen. Dylan grapte weleens dat hij zoveel vrienden had. Ik temperde hem daar dan in: 'Echte vrienden, daar heb je er maar een paar van!' Naar de viering van zijn leven, zoals wij het noemen, zijn zeshonderd mensen gekomen. Dylan kreeg gelijk, hij had écht veel vrienden.’