‘Grenzeloos optimisme, zelfs tijdens zijn uitvaart.'

Martijn was grenzeloos positief. Hij stond blij en tevreden in het leven en stond onvoorwaardelijk klaar voor anderen. Ondanks alle tegenslagen die zijn leven kenmerkten. Pas tijdens zijn uitvaart merkten zijn ouders hoeveel mensen Martijn bewonderden om deze instelling. Vrienden, collega’s, medevrijwilligers, mensen die zijn ouders nog nooit hadden ontmoet, wilden allemaal graag vertellen hoe Martijn hen had geïnspireerd. Zijn ouders zijn trots op hun zoon. ‘Het was heel ontroerend om dat te horen. We zijn heel dankbaar dat hij zoveel mensen heeft geraakt.’

Geluk om te delen
‘Martijn lééfde en genoot, en deelde zijn geluk altijd met ons en anderen. Als hij op reis was bijvoorbeeld. Dan lagen Leny en ik net in bed en ging de telefoon: ‘Mam, pap, ik zit op Ayers Rock en de zonsopgang is echt prachtig.’ Dat er sprake was van een tijdverschil, vergat hij in zijn enthousiasme totaal.’

Zijn ouders weten dat hun zoons leven niet over rozen ging. ‘Pech en tegenslag waren Martijns lot, maar blijheid en enthousiasme zijn antwoord', schreven ze dan ook op de rouwkaart. Zo overleefde hij op zijn twaalfde ternauwernood een zware hersenbloeding. Pas na twee jaar werd hij ‘genezen’ verklaard. Later verloor hij verschillende banen door reorganisaties en belandde in zwaar weer. Maar wat er ook gebeurde, Martijn haalde zijn schouders op en zei: ‘Er komt weer een mooi moment. En wie weet, misschien wordt alles dan wel nóg beter.’ Dat bleek wel uit de verhalen die tijdens zijn uitvaart werden verteld.'

Een betekenisvol afscheid
Zijn ouders wisten hoe hun zoon zijn uitvaart voor zich zag. ‘Leny en ik hebben geen seconde gedacht dat wij Martijns afscheid zouden moeten regelen. Toen het moment echter daar was, wisten we hoe hij het voor zich zag. Dat was heel bijzonder. Martijn zou zijn uitvaart prachtig hebben gevonden.'

Hij was een paar dagen voor zijn dood nog naar het nieuwe crematorium in Utrecht geweest. 'Hij kwam heel enthousiast terug. Het gebouw vond-ie prachtig en gecremeerd worden, dat leek hem heel bijzonder. Over het algemeen is het zo dat kinderen worden geïnspireerd door hun ouders. Dat gold ook voor Martijn, maar wij raakten evenzeer geïnspireerd door hem.’

'Dat hij er niet meer is, is onwerkelijk. Het gemis overvalt ons regelmatig. Dan komen de tranen, maar dan zeggen we ook snel tegen elkaar: ‘Wat was die uitvaart mooi, wat heeft hij veel betekend voor anderen’. Martijn heeft op zijn eigen manier invulling gegeven aan zijn leven en is daarin een voorbeeld geweest voor anderen. Als je dat als ouders mag ervaren, dan is dat heel, heel mooi.’