‘Hij omhelsde de dood als een oude vriend.’

Ons moment

‘Toen ik klein was, zag ik mijn vader vooral in het familiebedrijf, de dierenspeciaalzaak. Tussen de middag aten we samen warm, dat was ons moment met z’n drieën. Hoewel de zaak al honderd jaar in de familie zat, was het niet zijn droom. Gelukkig koos hij uiteindelijk zijn eigen pad en ging hij de weg op als vrachtwagenchauffeur. Doordat hij zelf pas zo laat voor zichzelf koos, zei hij altijd tegen mij: “doe wat jij wilt doen, ga van je leven genieten en maak er wat moois van”.’

Samen de weg op

‘Ik ben weleens mee geweest met hem tijdens een nachtdienst. Daar zaten we dan met z’n tweeën in die kleine cabine met Arrow Classic Rock op. Ik zag dat hij zijn plezier had teruggevonden, voor de frons was een lach in de plaats gekomen. We praatten op die momenten de hele nacht. “Hoe gaat ‘t nou met jou?” begon hij het gesprek dan. We konden overal over praten, maar we konden ook goed stil zijn samen.’

Zijn tweede thuis

‘Als hij niet thuis of op de weg zat dan was hij bij de biljartvereniging, het was zijn tweede thuis. Zo lang ik me kan herinneren, heb ik mijn vader zien biljarten. In eerste instantie keek ik vooral naar hem, later speelde ik weleens een potje mee. We namen op een gegeven moment zelfs samen deel aan een jaarlijks toernooi. Ik bakte er niks van, maar dat maakte hem niks uit.’

Onverwoestbare held

‘De middag dat mijn vader vertelde dat hij ziek was, was ik op mijn kamer muziek aan het luisteren. Het was een middag als alle anderen totdat mijn ouders me naar beneden riepen. Ze zaten samen op de bank met tranen in hun ogen. Mijn vader zei: “ik heb kanker”. Het was alsof de tijd stopte. In mijn ogen was mijn vader onverwoestbaar. Dit kan niet, dacht ik. Je bent gemaakt om bij mij te zijn, niet om ziek te worden. Mijn vader voelde vanaf het eerste moment dat hij zijn ziekte niet kon overwinnen, maar hij bleef vechten, vooral voor ons. Na anderhalf jaar gaf hij aan dat hij zelf wilde kiezen wanneer hij uit het leven wilde stappen. “Ik kies mijn eigen weg, en ik kies ervoor om te sterven,” zei hij. Hij heeft de dood in de ogen aangekeken en omhelsd als een oude vriend. Ik vind dat zo knap.’

De dag

‘Op de dag van de euthanasie brachten we zijn laatste momenten samen in stilte door. Na een tijdje liep mijn vader langzaam maar vastberaden naar zijn bed en zei: “ik ben er klaar voor”. De kerkklokken luidden speciaal voor hem, dat hadden zijn vrienden geregeld. “Hoor eens, die jongens hebben dat gewoon geflikt,” zei hij verrast. Toen de dokter kwam, was alles tussen ons gezegd. Afscheid nemen van mijn vader is het moeilijkste wat ik in mijn leven heb gedaan.’

Metallica

‘Mijn vader heeft zijn hele uitvaart zelf geregeld, wij hoefden nergens aan te denken. Zo wilde hij rockmuziek draaien en naar binnen worden gedragen door zijn vrienden. Zelfs de lijkwagen had hij zelf uitgekozen. De dienst was prachtig. Toen mijn vader naar binnen werd gedragen, speelde een nummer van Metallica. Best heftig voor sommige aanwezigen, maar het was helemaal hem. Ik heb gespeecht omdat ik iedereen wilde meegeven wie hij voor mij was, wat hij voor mij betekend heeft. Daarna zijn we met een kleine groep naar het biljartcentrum gegaan, zijn tweede thuis. We hebben daar gegeten en gedronken, op hem geproost en heel de avond herinneringen opgehaald.’

Dicht bij me

‘Hij heeft zijn keu aan mij nagelaten. Sindsdien ben ik meer gaan spelen. Sta ik aan de biljarttafel, dan voel ik dat hij dicht bij me is. Iedere keer als ik een wedstrijd win, kijk ik even naar boven en denk ik: heb je het gezien?