Nelli Cooman: ‘Als ik aan de Roparun denk, krijg ik bijna tranen in mijn ogen.’

'Ik heb ongelofelijk veel mooie herinneringen aan de Run, maar een van de meest bijzondere is de ontmoeting met meneer de Man en zijn vrouw, die kanker had. Ze was ontzettend ziek, had allemaal buisjes in haar neus. Maar ze stond er toch, om haar man en zijn team aan te moedigen. Bij de finish op de Coolsingel hebben we met z’n drieën ontzettend staan knuffelen. Het jaar erop was ze er niet meer bij ...’

Er onbaatzuchtig zijn voor een zieke dierbare

‘Bijna iedereen die meedoet aan de Roparun heeft iemand in de naaste omgeving (gehad) met kanker. Bij de Roparun zie je heel direct wat de ziekte doet: het neemt lieve mensen weg. Het creëert ook een grote verbondenheid, want alle betrokkenen willen iets doen voor een naaste die erg ziek is, of was. Die inzet is onvoorwaardelijk, niemand wil er iets voor terug. Mij raakt dat ontzettend. Als ik het woord ‘Roparun’ uitspreek krijg ik kippenvel en bijna tranen in mijn ogen. Het is veel meer dan een evenement dat één weekend duurt. Ik heb de Roparunners het de coronatijd - toen het vanwege corona niet kon doorgaan - meer gemist dan mijn collega’s. Het is familie geworden.’

Dierbare familiemomenten

‘Dat ik de Roparun ook met mijn gezin kan beleven, maakt het extra bijzonder voor me. Mijn man is er net als ik sinds 1996 bij, en mijn inmiddels volwassen dochter sinds haar geboorte. Ik verbind dus ook veel dierbare familiemomenten aan de Run. Een van de mooiste herinneringen is van toen Ronéll tien jaar oud was. We sliepen in een hotel, maar Ronéll dacht daar héél anders over … Bij de Roparun slapen de vrijwilligers allemaal in een hele grote tent, dus Ronéll komt naar ons toe en zegt: ‘Ik slaap bij de vrijwilligers!’ No way, dacht ik, maar voor ik het wist stonden er een stuk of tien vrijwilligers om me heen, die me verzekerden: ‘Ze slaapt bij ons, wij gaan voor haar zorgen!’ Ronéll had de tijd van haar leven en slaapt sindsdien altijd in de tent. Zorgen heb ik me nooit hoeven maken. Prachtig, toch? Dát is de Roparun.’

Kracht door tegenslag

‘Ik weet zelf hoe belangrijk een gezond lichaam is. In 2018 ben ik van mijn fiets gevallen en heb ik mijn evenwichtsorgaan beschadigd, waardoor ik uit het niets duizelig word. Ik ben er afhankelijker van anderen door geworden. Aan de ene kant is dat moeilijk, aan de andere kant heb ik er zo veel kracht door gekregen. Kracht vanuit mijn geloof, kracht van de mensen om me heen: ik hoef het juk op mijn schouders niet alleen te dragen. Mensen die ziek zijn, zijn vaak veel sterker dan mensen die lopen te zeuren en niet ziek zijn. Hoe vaak horen we op het moment niet: we kunnen niet uit eten, we kunnen niet naar de bios … We kunnen allemaal een voorbeeld nemen aan mensen die alle recht hebben om te klagen, maar het niet doen.’

Rotterdamse verbondenheid

‘Voor mij is de Roparun onlosmakelijk verbonden met Rotterdam – mijn stad, waar ik van 1974 tot 1991 heb gewoond. Door Rotterdam ben ik wie ik nu ben, het heeft me gevormd. In het Oude Westen waren we er voor elkaar, zorgden we voor elkaar. Buren waren ‘ooms’ en ‘tantes’ en er werd altijd op elkaars kinderen gelet. Of je Turk, Marokkaan of Surinamer was, deed er niet toe. Diezelfde verbondenheid voel ik ook bij de Roparun. Ook daar maakt het niet uit wie je bent of waar je vandaan komt: het gemeenschappelijke doel is vele malen sterker.’

Roparun

‘Roparun topsport. Naast de indrukwekkende sportieve prestatie, hebben alle deelnemers veel meegemaakt, dus ook emoties spelen een grote rol. De onderlinge steun en betrokkenheid is gigantisch. Binnen de teams, maar ook daarbuiten. De koks, de begeleiders, de mensen die alles klaarzetten: iedereen is even belangrijk. Voor elkaar, met elkaar: het lukt echt alleen samen. Ik kan niet wachten om de deelnemers hun startbewijs te geven en ze bij de finish weer te zien. Ja, ik denk echt dat ik ga huilen als ik iedereen weer zie.’