‘Ik doe als cateraar mee met de Roparun, want ik wil graag mijn steentje bijdragen aan het goede doel.’

‘Ik was 18 toen mijn 6-jarige nichtje verongelukte en 29 toen mijn moeder overleed. Ik weet daardoor wat de dood doet met de mensen die achterblijven. In mijn werk als uitvaartverzorgster zie ik dat ook. Tijdens de laatste levensfase kruipen mensen vaak dicht tegen elkaar aan en voeren ze gesprekken die ze daarvoor nooit hebben gevoerd. Dat is niet alleen waardevol voor de zieke, maar ook voor de mensen die na het overlijden door moeten: het zijn warme herinneringen aan een periode die vooral zwaar en emotioneel is. De palliatieve zorg speelt daarbinnen een erg belangrijke rol. Het geeft mensen de ruimte om nog even écht samen te zijn.’

Eitjes bakken voor de lopers

‘Toen DELA me vroeg om mee te doen aan de Roparun heb ik geen seconde getwijfeld. De steun voor de palliatieve zorg gecombineerd met de onbaatzuchtige inzet voor een ander vind ik geweldig. Daarnaast loop ik in mijn vrije tijd graag hard om mijn hoofd leeg te maken. Meedoen als loper leek me dus heel mooi. Toen ik hoorde dat je ongeveer 11 kilometer per uur moet rennen, schrok ik daar wel een beetje van. Ik heb vrij korte benen en ben niet meer de jongste, waardoor mijn kans op blessures relatief groot is. Fietsen vind ik niet leuk en mijn oriëntatie is te slecht om de bus te rijden, dus ik heb besloten mee te doen als cateraar. Ik ben geen uitstekende kok, maar twintig eitjes bakken als de lopers straks binnenkomen, gaat me echt wel lukken. Voor mij is het belangrijker dát ik mijn steentje bijdraag dan hóe ik mijn steentje bijdraag. Het is een teamprestatie waarbij iedere rol belangrijk is.’

Zo moeder, zo dochter

‘Mijn oudste dochter Lisa studeert Sportkunde en volgt daarnaast een opleiding tot masseuse. Toen ik het verzoek kreeg om mee te doen aan de Roparun, zei ze helemaal uit zichzelf: ‘Mam, kan ik me aansluiten als masseuse?’ We hebben onze kinderen altijd meegegeven dat het belangrijk is om er te zijn voor anderen. Voor de mensen die je kent, maar ook voor mensen die je (nog) niet kent. Dat sociale heeft Lisa ook van nature. Op de basisschool stond ze heel vanzelfsprekend klaar voor een klasgenootje dat haar vader verloor en binnenkort gaat ze stagelopen bij Huize Padua, om mensen met psychische problemen via sport te kunnen ondersteunen. Ik vind het heel mooi dat ze haar betrokkenheid ook inzet voor Roparun.’

Ruimte om te genieten

‘Voor mij is de Roparun geslaagd als iedereen gezond en wel de eindstreep haalt en we veel geld hebben binnengehaald. Dat ik het samen met Lisa – en haar vriendin Anouk, want die doet ook mee als cateraar – kan doen, maakt het natuurlijk nog specialer. Ik denk dat de Roparun voor Lisa alleen maar gaat bevestigen dat het heel belangrijk is om oog te hebben voor je medemens. Maar Lisa is ook een denker, dus ik probeer haar mee te geven dat ze soms wat minder moet denken en dingen gewoon moet doen. Op een bepaalde manier is dat ook waar Roparun voor staat. Hun slogan is ‘Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’. Door meer leven in de dagen te stoppen, ontstaat er ruimte om te genieten van de kleine, mooie dingen én van elkaar. Pluk de dag! Dat gun ik iedereen.’