Sharilynn en Caitlin verloren hun ouders. Gelukkig was de voogdij geregeld

‘Acht jaar geleden ging mijn zus gezellig met haar gezin naar de stad. Toen ze het tijdens de lunch opeens benauwd kreeg, zijn ze meteen met z’n allen in de auto gesprongen. Nog voordat ze bij het ziekenhuis aankwamen, riep mijn zus: ‘Ik word niet goed!’ Ze zakte in elkaar en overleed ter plekke, aan wat later een hartinfarct bleek. Haar dochters Sharilynn en Caitlin waren op dat moment twaalf en tien jaar oud.’

Voogdij regelen

‘Vier jaar later sloeg het noodlot wederom toe: Sharilynn’s en Caitlin’s papa werd gediagnosticeerd met uitgezaaide blaaskanker. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en ik zei vrij snel tegen hem: ‘We weten niet hoe dit gaat aflopen. Wil je alsjeblieft nadenken over de voogdij over de meiden?’ Een week later kwam hij daarop terug: Hij wilde dat de meiden bij ons zouden komen wonen. Mijn ouders, hun opa en oma, waren al wat ouder en niet meer volledig valide. Sharilynn en Caitlin waren erbij toen hun moeder overleed én toen hun vader met gillende sirenes naar het ziekenhuis werd gebracht. Gerard wilde niet dat ze een derde keer in zo’n situatie zouden belanden en mijn man en ik stonden volledig achter zijn keuze. De notaris is toen naar het ziekenhuis gekomen om het testament op te maken: Ik werd daarin benoemd als voogd.’

Nooit meer naar huis

‘Naarmate de tijd verstreek, werd steeds duidelijker dat Gerard het ziekenhuis niet meer uit zou komen. De gesprekken die we samen voerden, werden daardoor steeds opener en betekenisvoller¬. Hij, wij allemaal, wilde het beste voor zijn meiden. Natuurlijk moesten er ook schoolboeken worden gekocht en machtigingen worden ondertekend, maar praten deden we over het leven, over de dingen die ertoe doen. Gerard zei in die periode bijvoorbeeld tegen me: ‘Kim, Sharilynn en Caitlin mogen papa en mama niet vergeten.’ ‘Nooit,’ zei ik toen.’

Een nieuwe weg vinden

‘Na zes maanden in het ziekenhuis te hebben gelegen, overleed Gerard. De meiden, die toen 15 en 17 waren, kwamen bij ons wonen. Het had op ons allemaal een behoorlijke impact. Zij moesten weg uit het huis waarin ze geboren en getogen waren, wij moesten verhuizen omdat ons huis te klein was voor zes personen. Sharilynn en Caitlin misten hun vader, Gaby, die middenin in haar examenperiode zat, had moeite haar plekje te vinden binnen het nieuwe gezin, en mijn man en ik probeerden alles zo goed mogelijk bij elkaar te houden. We moesten een nieuwe weg vinden samen en dat was niet altijd makkelijk. Riep ik bijvoorbeeld tegen mijn meiden ‘Hou daar eens mee op!’, dan luisterden ze (meestal), maar Caitlin, die kromp in elkaar. Ik denk dat onze kracht is geweest dat we van het begin af aan veel met elkaar gepraat hebben. Dat we na zo’n ‘incident’ tegen elkaar konden zeggen: ‘Tante Kim, ik vind het niet prettig als je schreeuwt.’ ‘Oké, dan zal ik het niet meer doen.’’

Twee zelfverzekerde, jonge vrouwen

‘Vier jaar na het overlijden van Gerard gaat het ontzettend goed met ons allemaal. Toen Sharilynn en Caitlin bij ons kwamen wonen, waren het stille, teruggetrokken meisjes. Nu zijn het zelfverzekerde jonge vrouwen die een enorme kracht uitstralen. Debbie en Gerard worden nooit vergeten, daar zorgen Ruud en ik voor. Zodra één van de meiden iets doet wat ons herinnert aan hun vader of moeder, zeggen we: ‘Precies jullie mam!’ Herinneringen zijn niet te pakken in foto’s, die zitten in momenten. Omdat wij Debbie en Gerard zo goed kenden, kunnen we die momenten in leven houden.’

Geen wees

‘Vlak na het overlijden van Gerard werden we gebeld door de Raad voor de Kinderbescherming. Ik was als voogd opgenomen in het testament dus er was niks aan de hand. Was dat niet zo geweest, was de Raad uiteindelijk ook bij mij uitgekomen: Broers en zussen van moeders kant worden als eerste benaderd voor de voogdij. Maar, wie weet hoe lang het proces dan geduurd zou hebben. Nu konden wij Sharilynn en Caitlin meteen bij ons opnemen en ze weer een thuis geven. Dat we daarin geslaagd zijn, maakt me heel gelukkig. Anderhalf jaar geleden praatte ik met Caitlin over de wezen-uitkering, waarop zij verbaasd zei: ‘Maar wij zijn toch helemaal geen wees?’ Toen ik zei van wel, antwoordde ze: ‘Nee, want wij hebben een warm thuis waar mensen van ons houden en voor ons zorgen.’ Het was het mooiste compliment dat ze me ooit had kunnen geven.’