'Mijn vader zorgde jarenlang voor mijn moeder, tot haar dood.'

'Ik was in mijn studentenkamer in Maastricht toen ik een telefoontje kreeg van mijn vader. "Peg, het is helemaal fout. Je moeder werd vanochtend wakker en voelde haar benen niet meer." Een ontsteking had zich op onverklaarbare wijze in één van haar ruggenwervels genesteld, de schade die het had veroorzaakt aan haar zenuw, was onomkeerbaar. In een rolstoel, met blijvende katheter, mocht ze na maandenlang intensief revalideren weer naar huis, maar naarmate de jaren verstreken, kreeg ze steeds meer klachten en complicaties.'

Zorgen voor elkaar

'Mijn vader heeft al die jaren voor mijn moeder gezorgd. Dag en nacht, hij was er altijd. Mijn moeder kon zich bijvoorbeeld 's nachts niet meer zelf omdraaien. Om doorligplekken te voorkomen, zette mijn vader twee keer per nacht zijn wekker. Met lakens en allerlei technieken die hij door de jaren heen ontwikkelde, rolde hij haar van haar rug op haar zij, en weer van haar zij op haar rug. In het ziekenhuis doen ze dat met twee mensen, mijn vader deed het alleen. Zonder te klagen, altijd even optimistisch.'

Met mijn moeder in mijn hart

'Mijn moeder is vorig jaar overleden. Haar lichaam was op, kapot. Toen duidelijk was dat ze het niet zou gaan redden, heb ik tegen haar gezegd: "Mam, ik hou van je, je was een super goede moeder." Of ze het nog gehoord heeft, weet ik niet, want ze was toen al buiten kennis. Juist daarom wilde ik mijn vader, nu hij nog leeft, graag toespreken tijdens het programma 'Waarom Wachten?'. Met mijn moeder in mijn hart, heb ik hem bedankt voor alles wat hij voor haar heeft gedaan. "Ik weet dat jij het vanzelfsprekend vindt," zei ik tegen hem, "maar je moet het maar doen. Jij hebt het gedaan, pap." Het was een prachtig moment dat ons nog meer verbonden heeft.'

Voor de kinderen

'Mijn ouders hebben me meegegeven dat samenzijn en voor elkaar zorgen ontzettend belangrijk is. Naast heel veel liefde en aandacht, geef ik dat door aan mijn eigen kinderen in de vorm van financiële en juridische zekerheid. Martijn en ik zetten maandelijks geld opzij voor Giulia (14) en Fleur (7) en we hebben een testament laten opmaken waarin we een voogd hebben aangewezen. Ik moet er niet aan denken dat er iets met ons gebeurt en de meiden aan hun lot worden overgelaten. Mijn vader en ik hebben zelf ondervonden dat het leven van de ene op de andere dag een onverwachte wending kan nemen. Dat ik mijn meiden in dat geval zo goed mogelijk achter kan laten, geeft me een veilig gevoel.'