Erfstukken
Erfstukken zijn cadeautjes, kleine geheugensteuntjes die je laten weten wie je bent en waar je vandaan komt. In onze verhalenbundel lees je hoe anderen herinneringen aan een dierbare levend houden.
Euphorbia zaadjes
De Euphorbia plant die Irene van haar moeder kreeg, wordt ook doorgegeven van dochter op kleindochter. En ook vrienden en kennissen krijgen stekjes mee naar huis. Zo is het een bijzondere en blijvende herinnering aan haar moeder.
Irene van Vuuren-Razoux Schultz (74): ‘Mijn moeder had een Euphorbia en als er visite was, vroeg ze altijd: ‘Wil je een stekje?’ Het is typerend voor Indische Nederlanders: wij geven dingen door: stekjes en zaden, en natuurlijk ook altijd recepten van lekkere gerechten. Ik heb mijn Euphorbia van mijn moeder gekregen, ik heb er eentje aan mijn dochter Inge gegeven en ook mijn zoon en andere dochter kregen zaden en stekjes van me. Zij hebben dat op hun beurt weer aan mijn kleindochters doorgegeven.
Vensterbank vol planten
Er zijn allerlei soorten Euphorbia, wij hebben de Euphorbia luconeura, hij heet ook wel Madagascar Jewels. Ik ben gek op planten en ik heb er veel. De vensterbank staat vol met orchideeën, die doen het geweldig. Die plant van mij meet tachtig centimeter, maar hij kan met gemak één meter tachtig hoog worden. Als ik naar ’m kijk, zie ik mijn moeder voor me. En mijn kleinkinderen zullen later naar hun planten kijken en zich herinneren: die had oma ook.
Een bijzondere manier van herdenken
Laatst was er een vriendin van me op bezoek, ik vroeg haar: ‘Wil je wat zaden of een stekje om mee naar huis te nemen?’ Dat vond ze zo’n leuk idee, ze zei: ‘Elke keer als ik naar dat plantje kijk, zal ik aan jou denken.’ Zo werkt het. Grappig detail tussendoor: als de plant zaden heeft gevormd, schiet-ie ze dwars door de kamer van zich af.
Schrijf een codicil
Dat ene mooie servies van oma, het horloge dat je aan je zoon wil geven of een bijzonder ring die van moeder op dochter doorgegeven wordt. Spullen met een herinnering hoef je niet per se in een testament te vermelden, dit kan ook met een codicil: een handgeschreven document dat je zelf bewaart.
Wijze raad én recepten meegeven
Wat ik mijn kinderen trouwens niet vaak genoeg kan doorgeven is deze wijze raad: neem de mensen zoals ze zijn. ‘Daar heb je mama weer’, zuchten ze als ik het zeg. Maar heus: als je het doet, kom je nooit nare mensen tegen. Nou ja, ze zijn soms wel naar, maar dan denk ik: jij bent anders dan ik, en ik ben blij dat ik zo niet ben. Ik probeer ook mijn groene vingers en liefde voor planten en de natuur door te geven aan de volgende generaties. Vier kleinkinderen heb ik, allemaal meiden. Als ze bij me logeren, ga ik altijd met ze naar buiten. Het bos in, bramen en bosbessen zoeken. Of kastanjes en hazelnoten. Ik leer ze wat je in de natuur wel en wat je niet kunt eten. En over eten gesproken, ik ben bezig een receptenboek samen te stellen van onze familiegerechten. Ook om door te geven natuurlijk!’
Herinneringen doorgeven
Mooie herinneringen geven je de kracht om door te gaan. Met een erfstuk houd je de herinnering levend. Ze dienen als kleine geheugensteuntjes die je laten weten wie je bent en waar je vandaan komt. In onze bundel lees je verhalen over doorgaan na verlies en hoe anderen herinneringen doorgeven.