Afscheid in Limburg: een koffietafel bij een kasteel

‘Bij ons thuis stond altijd een pan met soep,’ zegt Han. ‘Mijn moeder maakte graag dwars-door-de-tuin-soep, maar ook iedere andere soep. Mensen kwamen vaak op de bonnefooi binnen; ik ook. Ze wilde dus zeker weten dat ze dan ook iets in huis had. Dat warme, gastvrije was typisch mijn moeder.’ Volgens Han stond ze niet alleen klaar voor haar familie en vrienden, maar ook voor de gemeenschap. ‘Ze was bijvoorbeeld nauw betrokken bij de Zonnebloem en ze was vrijwilliger in het ziekenhuis. Door haar ziekte kon ze de laatste jaren steeds moeilijker lopen, maar ze bleef klaarstaan voor anderen. Ik ben bijvoorbeeld nog met haar langs de deuren gelopen voor de Hartstichting en de Nierstichting.’

Een warm afscheid bij La Grande Suisse

Voor Han en zijn broers was het ontzettend belangrijk om het lieve, gastvrije karakter van hun moeder terug te laten komen tijdens haar uitvaart. De locatie van het afscheid speelde daarbij een belangrijke rol. ‘Mijn moeder was best gelovig. Toch voelde het voor mij niet goed om de afscheidsdienst in de kerk te laten plaatsvinden. Het moest persoonlijk worden, het moest écht over haar gaan. Toen mijn moeder net ziek was, heb ik dat gelukkig met haar besproken. Ze zei: ‘Han, doe het maar zoals jij het wilt, dan komt alles goed.’ Samen met Peter Coorens, onze uitvaartverzorger, ben ik zo bij het prachtige crematorium La Grande Suisse van DELA in Maastricht uitgekomen. De geschiedenis van die plek sprak me ontzettend aan. Vroeger werd er veel georganiseerd voor de gemeenschap, bijvoorbeeld voor jongeren en zwangere vrouwen. Ik voelde daardoor: dit past bij ons moeder.’

‘Precies zoals we wilden’

Bij La Grande Suisse kon de familie de dienst helemaal vormgeven, zoals ze wilden. ‘De warmte die onze moeder altijd had gegeven, wilden we tijdens haar afscheid doorgeven. Mijn broers en ik wilden bijvoorbeeld alle gasten zelf verwelkomen bij binnenkomst. We wilden niet met de rug naar ze toe zitten, dat zou mijn moeder verschrikkelijk hebben gevonden. Peter begreep hoe belangrijk dat soort kleine momenten voor ons waren. Alles wat we wilden, maakte hij mogelijk.’ Ook over de muziek hebben ze veel nagedacht. ‘Als eerste liedje hebben we gekozen voor ‘Zo zal het zijn’ van Rob de Nijs. Terwijl de gasten langzaam binnenkwamen, klonk zachtjes op de achtergrond: ‘Doof nu het licht en sluit je ogen, en vergeet de strijd. Jouw leven is hier omgevlogen, maar je liefde blijft…’ Precies zo voelt het: de liefde van mijn moeder, die blijft.’

Limburgse koffietafel in een kasteel

Na de afscheidsdienst is de familie met de gasten naar Buitenplaats Vaeshartelt gegaan: een historisch kasteel vlak buiten Maastricht. Het was een idee van Peter, die begreep hoe belangrijk gastvrijheid is voor de familie. ‘Veel van de gasten kenden elkaar van vroeger, maar hadden elkaar al lang niet meer gezien. We wilden ze de ruimte geven om tijdens een uitgebreide koffietafel samen herinneringen op te halen en ook gewoon te kunnen vragen: ‘hé, hoe is het met jou?’ Han is dankbaar dat dat is gelukt. ‘We hebben gekozen voor een buffet met verschillende broodjes, wraps en natuurlijk Limburgse vlaai. Er was koffie en fris, en later ook wijn. De mensen zochten elkaar echt op en bleven niet staan in ‘vaste’ groepjes.’

Han is ervan overtuigd dat zijn moeder het prachtig zou hebben gevonden. ‘Er waren meer dan 100 mensen. Familie, buren, mensen uit de gemeenschap, hartsvriendinnen die ze al haar hele leven kende; … mijn moeder heeft veel mensen geraakt. Tijdens haar afscheid voelde ik heel sterk, dat mijn moeder écht heeft geleefd.’ 

Haar laatste wens

Na de koffietafel is de familie met een deel van de gasten naar het graf van de vader van Han gegaan. ‘We hebben daar alle bloemen neergelegd, die we tijdens het afscheid hebben gekregen. Het was bijzonder om de dag op die manier samen te kunnen afronden. Over een tijdje zetten we de as van mijn moeder bij mijn vader neer. Zo wilde ze het, dat was haar laatste wens.’ Een klein deel van de as neemt Han mee naar huis. ‘Dat is ontzettend belangrijk voor me. Het geeft me het gevoel dat ik haar nog bij me heb.’