• Overlijden melden - 088 335 35 35 (24 uur per dag) 

Wubbo Ockels

Een vader die alles kan. Een houten huis bouwen, een klassieke auto repareren, zijn eigen vliegtuig besturen. En o ja, ook reisjes door de ruimte maken! Wie wil dat nou niet? Dochter Gean kent ook de keerzijde. ‘Met jongens die mij leuk vonden om mijn vader kon ik helemaal niks.’

Chat met onze medewerkers

‘Lang niet iedereen kende de echte Wubbo’

Kan niet bestaat niet.  Met genoeg intelligentie, motivatie en/of talent kun je alles bereiken wat je maar wilt. Met deze rotsvaste overtuiging van haar vader groeide Gean op. Opvoeden deed hij niet, dat was de verantwoordelijkheid van haar moeder. ‘Mijn moeder was de verstandige, de rots in de branding. Mijn vader had altijd wilde plannen en nam het liefst iedereen op sleeptouw. Zo stond hij erop het gezin mee te nemen tijdens een tour over de wereld voor een bedrijfsfilm. Je moet het leven vieren, vond hij. Maar hij was ook eigenwijs en ongeduldig.’  

Imago

Die andere kant van Wubbo Ockels is voor de buitenwereld nauwelijks bekend. ‘De Wubbo die iedereen kent was altijd positief’, legt Gean uit. ‘Altijd. Dat vond hij heel belangrijk, omdat het past bij de boodschap die hij de wereld wilde meegeven. Het was eigenlijk een nauwkeurig opgebouwd imago en dat heeft hij goed gedaan. Maar als dochter vond ik het weleens lastig. Ik wilde me lange tijd vooral distantiëren van mijn vader. Dat jongens mij interessant vonden omdat Wubbo mijn vader was, vond ik vreselijk. Natuurlijk was het ergens ook wel leuk, dat ze zo enthousiast zijn over je vader. Maar ik had die jongens niks te bieden – ik ben mijn vader niet.’

De wereld over

In 2010 verscheen het door Gean geschreven boek De zeven levens van Wubbo Ockels. Dat was geen langgekoesterde wens. ‘Ik wilde eigenlijk altijd al schrijver worden. Maar een boek over mijn vader, nou nee. Dat het er toch van gekomen is, komt doordat hij benaderd werd door een journalist die zijn biografie wilde schrijven. We kwamen in gesprek over wat hij wilde, en gaandeweg ontstond er een structuur waarover ik toch wel heel enthousiast werd. De vijf keer dat hij bijna dood is geweest, vormde de basis. Ook Wubbo was enthousiast. Uiteraard wilde hij ook dit project grondig aanpakken. 'Als we mijn zes levens gaan beschrijven, dan moeten we wel op reis. Dan gaan we naar de plekken toe waar mijn leven zich afspeelde.' En zo ging ik, ondertussen hoogzwanger, met mijn vader op pad. Een weekend Parijs, een dikke week in de VS, een dag en nacht in België. Enzovoort.’

Completer plaatje

 De gesprekken die ze onderweg voerden, zijn waardevol voor Gean. ‘Ik heb veel geleerd over het leven van mijn vader, over de beslissingen die hij nam. In mijn rol als journalist kon ik hem dingen vragen die ik nooit eerder zou stellen. Zoals: wilde je eigenlijk wel kinderen? Gelukkig zei hij ja. Het leuke is dat ik zijn verhalen vaak kon koppelen aan mijn eigen herinneringen. Met als gevolg een veel completer plaatje van mijn eigen jeugd dan ik anders ooit zou krijgen.’

Een week in de Poolse kou

 De wens om een zevende leven (die hij uitte in het laatste hoofdstuk) kwam in zekere zin uit, toen bij Wubbo in 2013 opnieuw kanker werd geconstateerd. Dit leven, zijn laatste, zou een jaar duren. Ook deze keer geeft hij zich niet zomaar gewonnen. Integendeel. ‘Doodgaan was geen optie, daar wilde hij niks over horen. Dus probeerde hij alles waarvan hij dacht dat het hem zou kunnen helpen. Niet zomaar – hij verdiepte zich eerst grondig. Ook toen Wim Hof, the Iceman, hem benaderde. Wim heeft ontdekt dat hij zijn immuunsysteem kan beïnvloeden door een combinatie van kou en ademhalingstechnieken. Uiteindelijk besloot mijn vader om met hem mee te gaan naar Polen voor een week in de kou. Dat was in februari 2014. Er moest iemand met hem mee, en mijn moeder wilde niet. “Waarom ga jij niet mee?”, vroeg hij. Ik heb wel even getwijfeld, want ik ben de grootste koukleum die je kent. Maar ik ben gegaan, en het was geweldig. Je doet dingen die je normaal niet doet en je helpt elkaar door de moeilijke momenten. En: ik heb het nooit meer koud.’ Diezelfde maand gaat de familie samen op wintersport. ‘Mijn vader was zo bezig met beter worden, dat er weinig tijd overbleef voor de mensen om hem heen. Dat was voor mijn moeder, mijn broer en mijzelf weleens lastig. Dus die week wintersport was geweldig. Ook voor zijn kleinkinderen, mijn zoons. Wubbo heeft mijn oudste skiles gegeven en daar heeft hij mooie herinneringen aan. Aan dit zevende leven van mijn vader wijd ik in de heruitgave van De zeven levens een hoofdstuk.’

Een voor ons

 Op 18 mei 2014, om 8 minuten over 11, overlijdt Wubbo Ockels aan de gevolgen van de kanker. Zijn laatste dag heeft hij strak geregisseerd. ‘Na een afscheidsbrief voor het AD en wat andere laatste dingen nam hij een voor een afscheid van de mensen die belangrijk voor hem waren. Toen hem dat niet snel genoeg af ging, kwam hij de volgende zelfs halen!’ Voor zijn afscheid had hij niks geregeld. ‘Er braken hectische weken aan. We organiseerden twee diensten: een voor de publieke persoon die hij was, een voor de mensen die dicht bij hem stonden. Ik ben erg blij met die beslissing. Ik denk dat mijn vader vooral blij zou zijn geweest met de herdenking in de Westerkerk. Die was precies zoals hij het wilde: een feestje met een positieve boodschap. En die andere dienst? Die was puur voor ons.’

 In mijn rol als journalist kon ik hem dingen vragen die ik nooit eerder zou stellen. Zoals: wilde je eigenlijk wel kinderen? Gelukkig zei hij ja.