Johnny Hoes

‘Hij werkte keihard om ons uit de armoede te houden’

‘Mijn vader groeide op in het Katendrecht, destijds het hart van de Rotterdamse Rosse buurt. Een omgeving die tot de verbeelding spreekt. Als kind al kwam hij er in aanraking met mensen en muziek uit alle windstreken. Daar ligt de basis van zijn latere muzikale carrière.’     

Vertelkunst 
‘In de oorlog werd mijn vader gestationeerd in Tungelroy, een kerkdorpje onder de rook van Weert. Daar ontmoette hij zijn vrouw, mijn moeder. Vandaar dat ik het zuiden van het land ben opgegroeid. Als kind ging ik in de vakanties naar mijn oma en opa in Rotterdam en ook ik was onder de indruk van de rosse buurt. Wanneer ik die schaars geklede meisjes zag, vroeg ik me af of ze het niet koud hadden… Ze vonden mij alleraardigst en stuurden me erop uit om sigaretten te halen. Daarvoor kreeg ik een gulden; voor een kind in die tijd een godsvermogen! Met oma stond ik vaak voor het raam, te kijken wat er allemaal gebeurde in de buurt. Ondertussen vertelde ze prachtige verhalen. Ik denk dat mijn vader zijn vertelkunst aan haar te danken heeft.’ ‘De ingekwartierde Amerikanen hadden al snel door dat Johnny Hoes leuk kon zingen. Ze vroegen of hij voor ze kon optreden; zo kwam hij voor het eerst op het podium terecht. Hij zong revuenummers, had een eigen cabaretensemble met onder andere de Zingende Zusjes, een acrobatenduo en een goochelaar. Hij zong ook hun eigen, Engelstalige nummers. Dat vonden ze prachtig. Over een Amerikaanse soldaat schreef Johnny in die tijd zijn eerste liedje, De Cowboysoldaat. Later verkocht hij een van die liedjes aan een Belgische uitgever en kreeg daar maar liefst honderd gulden voor. Mijn vader was stomverbaasd, want dat was goed geld! Vanaf dat moment schudde hij het ene na het andere liedje uit zijn mouw. Toen hem gevraagd werd om een liedje te maken over de zee, schreef hij Zeemansgraf en Zeemanshart. Dat was zijn doorbraak.’   

Dezelfde mentaliteit 
‘Ik denk dat mijn vaders winnaarsmentaliteit bepalend is geweest voor zijn succes. Hij wilde nog winnen als hij met zijn kinderen aan het knikkeren was. Dat hebben we trouwens allemaal. Mijn zus Jacky, die helaas veel te vroeg overleden is, was een geweldige zakenvrouw. Ook dankzij haar is de door mijn vader opgerichte productiemaatschappij Telstar Music zo succesvol geworden. Later hebben mijn broer Johnny jr. en ik het overgenomen. Omdat we allemaal dezelfde mentaliteit hebben, gaat dat heel goed. Overigens gaan we niet over lijken om te winnen. We gunnen iedereen zijn succes en geven artiesten veel vrijheid.’ ‘Een andere familietrek is dat we allemaal dicht bij onze emoties staan. Dat zie je aan de liedjes van mijn vader, maar ook in het dagelijks leven was dat merkbaar. Ik weet zeker dat hij het niet droog gehouden zou hebben bij de gouden prestatie van Epke Zonderland op de Olympische Spelen. Dat komt omdat wij weten hoeveel inspanning het kost om zo’n prestatie neer te zetten. Hij heeft risico genomen en zijn sociale contacten jarenlang op een laag pitje gezet. Dat is herkenbaar voor ons. Mijn vader had tijdens het grootste gedeelte van zijn leven ook weinig tijd voor vrienden. Hij werkte keihard om ons uit de armoede te houden. Toen ik jong was, hadden we echt niet veel. Maar daar hebben wij als kinderen nooit wat van gemerkt, daar zorgde vooral mijn moeder voor. Mijn vader ging met zijn laatste tientje naar Belgie om een liedje te verkopen. Als dat lukte, nam hij een grote friet en een warme worst. Verkocht hij niks, dan bleef het bij een frietje.’     

Luisteren
‘Tot op hoge leeftijd stond mijn vader midden in het leven. Hij hield van bridge en schaken op de computer. En hij gebruikte internet om contact te houden met allerlei mensen; van muzikanten tot politici. Toen hij nog actief was als producent, konden artiesten altijd bij hem terecht. Datzelfde gold voor zijn kinderen en kleinkinderen. Hij kon goed luisteren. Zelf ben ik daar minder goed in. Hij heeft eens tegen me gezegd: “Adri-Jan, je moet eens luisteren naar mensen. Daar leer je van.” Maar meestal ben ik te ongeduldig en meen ik aan een half woord genoeg te hebben.’ ‘Op 23 juli 2011 is mijn vader op 94-jarige leeftijd overleden. Hoewel we van tevoren gewaarschuwd zijn door een hartaanval, kwam zijn overlijden toch nog onverwacht. Ik denk dat je je ook niet kunt voorbereiden op zo’n verlies. Gelukkig is er niks onuitgesproken gebleven. We zijn heel open, hebben geen geheimen voor elkaar. Een warm nest. Wel weet ik dat er een ding is dat mijn vader altijd heeft betreurd: dat het niet meer goed gekomen is met de Zangeres zonder Naam. Zij is op een gegeven moment weggekocht bij Telstar en daar omheen is wat onenigheid ontstaan. Mijn vader bewonderde haar zeer; ze was zijn muze.’     

De allerbeste  
‘Ik heb hele goede herinneringen aan het afscheid van mijn vader. Hij lag opgebaard in de hal van het bedrijf, in een hele mooie zwarte kist, zodat iedereen op een prettige manier afscheid van hem kon nemen. De begrafenis zelf was een dag later in besloten kring. Een perfecte combinatie, waar achteraf iedereen blij mee was. Verdriet heeft ook een mooie kant: het brengt mensen dichter bij elkaar.’ ‘Mijn vader geloofde nergens in, maar zijn herinnering blijft hoe dan ook leven. Alleen zijn muziek al maakt hem onvergetelijk. Maar de dierbaarste herinneringen die ik aan hem heb, zijn heel alledaags. De eerste keer dat ik zakgeld kreeg, dat we samen gingen vissen of naar de duiven keken, dat soort dingen. Natuurlijk romantiseer je dierbaren en wordt de herinnering alleen maar mooier. Vandaar dat mijn vader voor ons de allerbeste van de hele wereld was!’