Gerrie Knetemann

‘Hij gaf alles, ook als hij niet op de fiets zat.’

Toen Marnix Knetemann (30) klein was, mocht hij kiezen wat hij wilde doen in het weekend. Met zijn moeder mee naar de koers waar zijn vader dat weekend reed, vaak in België, of naar de boerderij van zijn opa in Noord-Holland. Vaak koos hij voor het laatste, want een passie voor koeien zat er al vroeg in. Marnix vertelt: ‘Ik ging wel mee naar wielerwedstrijden, maar soms stond ik dan met mijn rug naar de weg. In België waren namelijk ook koeien.’ De belangstelling voor de wielersport is in zijn jeugd wel degelijk aangewakkerd. ‘Tijdens de Tour zit ik geen hele dagen voor de televisie, dat valt niet te combineren met het boerenbedrijf. Maar ’s avonds kijk ik dan wel de nabeschouwingen.’ Ook de druk van een bekende vader was voor Marnix een reden om geen wielrenner te worden. ‘Ik heb wel gefietst hoor, en af en toe ging ik ook met mijn vader trainen. Maar je bent altijd “de zoon van”, dus gewoon lekker fietsen is er niet bij.’ Marnix’ zus Roxane is wel wielrenster. ‘Zij verloor in 2004 niet alleen haar vader, maar ook haar trainer. Je begrijpt dat zij het daar lang moeilijk mee heeft gehad.’

Stallen schoonmaken
De liefde voor dieren is gebleven; inmiddels heeft Marnix de boerderij van zijn opa en oom in Wijdewormer overgenomen en bezit hij ruim honderd koeien. Ook zijn vader was ooit eigenaar, maar een echte liefhebber was hij niet volgens Marnix. ‘De boerenslimheid had hij wel, net als ondernemingsgeest. Daar herken ik mezelf wel in. Maar het omgaan met de koeien en elke dag opnieuw de stallen schoonmaken, daar had hij minder mee. Die liefhebberij heb ik waarschijnlijk geërfd van mijn opa. Maar als er visite kwam, liet mijn vader altijd trots het bedrijf zien. Dan verbaasde het me wat hij er allemaal over wist te vertellen. Wij hadden verschillende interesses, deden verschillende dingen. Maar hij liet mij in mijn waarde en andersom. Als we elkaar een handje konden helpen deden we dat.’

Genieten
 ‘De Kneet’ hield wel van een grapje. En eigenlijk kondigde hij met één van zijn grappen ook zijn eigen overlijden aan. Marnix: ‘Toen collega renner Jean-Paul van Poppel hem uitnodigde voor zijn bruiloft, op dat moment nog maanden weg, reageerde hij met “Dan kan ik niet, want dan heb ik een begrafenis”. Vond hij grappig, dat mensen dan even in de war zijn. Later bleek zijn eigen begrafenis de reden voor zijn afwezigheid te zijn.’ Dat de dood van zijn vader zo onverwacht kwam, maakte het afscheid extra moeilijk. ‘Ik woonde toen nog thuis, en het laatste wat ik die ochtend tegen hem zei was “tot vanavond”. Als je vader er dan opeens niet meer is ’s avonds, is dat best heftig. Ik heb er in ieder geval van geleerd dat je van het leven moet proberen te genieten. Het kan zomaar afgelopen zijn!’

Keurslijf
Na het overlijden van zijn vader werd Marnix veel aangesproken door fans. Marnix vond dat soms lastig. ‘Ik begrijp dat zij ook verdriet hebben. Maar het is voor hen natuurlijk heel anders dan voor mij; zij kennen hem niet zoals ik hem ken. Niet dat hij zichzelf anders voordeed dan hij was hoor, maar als publiek figuur laat je natuurlijk niet alles van jezelf zien. Als BN’er zit je toch een beetje in een keurslijf.’ Eén voorval weet Marnix zich nog goed te herinneren. ‘Ik was met mijn vader de stad in, voor nieuwe schoenen. Komt er een vrouw naar ons toe, die zegt “Weet je wel dat je heel veel op Gerrie Knetemann lijkt?” “Dat zeggen ze wel vaker”, antwoordde mijn vader. Daar hebben we later nog hard om gelachen.’

Het beste gunnen
Zijn populariteit heeft Gerrie Knetemann volgens Marnix onder andere te danken aan zijn gulheid. ‘Als hij gewonnen had, had het hele team gewonnen. Het prijzengeld werd vaak gedeeld met de ploeggenoten, de verzorgers, iedereen die erbij betrokken was. Hij gaf alles, ook als hij niet op de fiets zat. Ik denk dat hij daar later, nadat hij in 1983 zwaar ten val kwam, heel veel profijt van heeft gehad. Mensen gunden hem net wat meer omdat hij anderen ook altijd het beste gunde.’ Het ongeluk, waarna Knetemann bijna een jaar moet revalideren, is voor Marnix één van de redenen om afstand te houden van de professionele wielerwereld. ‘Ik heb het van dichtbij meegemaakt en kan wel zeggen dat ik veel leed heb gezien. Na het ongeluk was het voor mijn vader ontzettend moeilijk om terug te komen. Het is hem deels gelukt, want in ’85 heeft hij de Amstel Gold Race voor de tweede keer gewonnen.’

Prettige gedachte
Nadat Gerrie Knetemann samen met een meisje uit Monnikendam een stoeltje schilderde voor Kinderen Kankervrij (KiKa) heeft hij zich veel ingezet voor dit goede doel. ‘Dat meisje, Kirsten, had kanker. Op het moment dat mijn vader haar ontmoette, leek ze niet ziek’, weet Marnix. ‘Hij heeft contact met haar gehouden en kreeg enkele weken later te horen dat ze overleden was. Dat heeft heel veel indruk op hem gemaakt. Tom Voûte, oprichter van KiKa, kende mijn vader al langer. Het was daarom voor hem een logische stap om zich in te gaan zetten voor deze stichting.’ Marnix en zijn zussen hebben een tijdje geleden op verzoek van KiKa een fietsframe beschilderd. ‘Toen ik daar de verhalen over kinderen met kanker hoorde, begreep ik beter waarom mijn vader zich zo graag in wilde zetten voor hen. Dat de opbrengst van de puzzel in dit magazine naar KiKa gaat, vind ik dan ook heel prettig. Ik weet zeker dat mijn vader er hetzelfde over denkt.’