'Wij zijn samen op avontuur’

‘Ik was erg jong toen ik met volleyballen begon en mocht al snel met de grotere clubs meetrainen. Dat dat kon, heb ik mede te danken aan mijn ouders die me overal naartoe brachten. ‘We doen dat met alle liefde,’ hebben ze altijd gezegd, ‘maar alleen als je het echt leuk vindt.’ Ik heb van ze meegekregen dat ik de dingen die ik doe, met plezier en overtuiging moet doen. Want wat heeft het anders voor zin, voor meerwaarde? Zelf hebben ze ook altijd zo geleefd. Het zijn levensgenieters die gelukkig worden van kleine, alledaagse dingen en van familietijd. Als ik lekker sta te volleyballen, zitten zij met twinkelende ogen te glunderen op de tribune.

Een eigen gezin

Ik hoop zelf ook nog een keer zwanger te worden, maar omdat ik graag nog even wil doorgaan met beachvolleyballen, hebben we ervoor gekozen dat Myrthe ons eerste kind draagt. Het idee is dat Myrthe en ons zoontje de komende jaren zoveel mogelijk meereizen als ik wedstrijden moet spelen zodat we zoveel mogelijk tijd met elkaar kunnen doorbrengen. Ik ben 30 weken van het jaar niet thuis, dus het is niet zomaar een reisje hier en daar en langer dan twee weken wil ik ze echt niet missen. Wel hebben Myrthe en ik tegen elkaar gezegd dat het vele reizen voor Julian nooit vervelend mag zijn. Om veel samen te kunnen zijn heeft Myrthe haar carrière als gezinspedagoog on hold gezet. We hebben samen een formule bedacht om het gezinsleven te laten werken. Zij regelt voor mij en Joy nu alle vluchten, ons verblijf en de kleding. Ons leven samen zien we als een avontuur. Voor nu hebben we onze blik gericht op Tokyo.

Word wie je bent

Het bewaken van mijn plezier heb ik echt van mijn ouders, én van mijn vrouw Myrthe, geleerd. Ik denk regelmatig: Vind ik dit nog wel leuk? En zo niet, wat kan ik er dan aan veranderen? Privé, maar ook binnen de sport. Zo blijf ik dichtbij mezelf. En dat willen we Julian ook graag meegeven. In zijn kamer hebben we een bordje opgehangen waarop staat: word wie je bent. Dat vonden we mooi, want zelf hebben we ook alle ruimte gekregen om een leven te leiden dat bij ons past, waar we blij van worden.

Wie goed doet …

Myrthe en ik proberen iedere dag iets goeds te doen voor een ander. Dat hoeven geen grootse dingen te zijn, het mag super klein zijn. Zo heeft Myrthe een keer een meisje geholpen haar trein te halen. Ze zag haar heel hard rennen richting station en riep spontaan: ‘Joe, spring maar achterop!’ Dat meisje was helemaal verbaasd, maar deed het wel. Myrthe heeft haar toen nét op tijd kunnen afzetten. Hoe mooi is dat? En laatst hebben we een hele stapel kleren gegeven aan de man die krantjes verkoopt bij de supermarkt. Hij heeft vier dochters en wij zouden die kleren toch hebben weggegooid. Het zijn vaak kleine gebaren die door de ander heel erg worden gewaardeerd. Dat willen we ons zoontje ook meegeven: een stukje karma. Als je goed bent voor de mensen en de wereld om je heen, krijg je dat ook terug. Daar geloven wij in.’