‘Tijdens de Droomdag waren we echt even vergeten hoe ziek Co was.’

‘Ik zag laatst een foto uit de tijd waarin Co ziek was en schrok ervan: ik zag er vreselijk moe uit. Destijds merkte ik niet hoe kapot ik was, want ik wilde er zijn voor Co – net zoals hij er ook zou zijn geweest voor mij. In de laatste weken voor zijn dood kregen we veel steun. Van vrienden, mijn werkgever en mijn schoonfamilie, maar ook van onze geweldige palliatieve hulpverlener Trees. Toen de zorg voor mij alleen te zwaar werd, heeft ze bijvoorbeeld geregeld dat Buurtzorg hem om de dag lekker kwam douchen. Alles wat er op praktisch vlak nodig was, nam ze me uit handen. Daarnaast was ze emotioneel een grote steun. Trees luisterde naar al mijn vragen en zorgen en hielp ons moeilijke gesprekken te voeren, bijvoorbeeld over Co’s uitvaart. Die palliatieve zorg was ontzettend waardevol.’

Bewust herinneringen maken

‘Juist doordat we zo veel steun kregen, konden we in die laatste fase samen herinneringen maken. We zijn een dag naar de Efteling geweest met z’n drietjes en we zijn naar Friesland gereden om een groep chauffeurs te treffen, die lange tijd stamgasten waren in het hotel-restaurant dat Co en ik samen runden totdat hij ziek werd. Die jongens hadden allemaal typisch Friese cadeaus bij zich en een T-shirt met al hun namen waarop ‘Co, bedankt!’ stond. Co had echt de middag van z’n leven.’

Kracht uit dagelijkse dingen

‘Daarnaast haalden we ook veel kracht uit normale, alledaagse dingen: met z’n drietjes een film kijken op de bank of een potje kaarten, ‘traditiegetrouw’ inclusief valsspelen. Co en ik zijn altijd al heel open en eerlijk naar elkaar toe geweest. We spraken regelmatig uit dat we van elkaar hielden en zeiden het ook als de ander iets deed wat ons stoorde. Grootse dingen hoefden we in die laatste weken dus niet meer te bespreken: alles was al gezegd, het was goed zoals het was.’

De enige dag waarop Co even ‘niet ziek’ was

‘Een bijzondere herinnering is onze Droomdag bij vakantiepark De Eemhof. Kaj en Co hadden aangegeven dat ze van snelheid houden, dus we hebben gevaren op een speedboot, een helikoptervlucht gemaakt en de mannen hebben samen op een motor gereden. Omdat Kaj dol is op de politie, zijn we ook nog op boevenjacht geweest. Een boef had een radio gestolen en wij moesten hem vangen. Toen dat was gelukt, hebben we hem naar het speciaal voor ons ‘gebouwde’ politiebureau gebracht, hem in de cel gezet en proces-verbaal op laten maken. Hartstikke leuk was dat! We hebben ook heerlijk uitgebreid gegeten en ik kreeg een massage. Als Co moe was, kon hij altijd even in het huisje gaan slapen. We zijn ontzettend in de watten gelegd en het woordje ‘kanker’ is niet één keer gevallen: het was de enige dag waarop Co even ‘niet ziek’ was.’

Een bijzonder afscheid met applaus

‘Het einde van de Droomdag vergeet ik nooit meer. Toen we de poort uitliepen, stonden alle vrijwilligers in een grote erehaag. We liepen er onder luid applaus doorheen en ik kreeg ontzettend kippenvel. Ik weet nog dat ik dacht: Waarom klappen zij nou voor ons? Wij moeten juist voor hen klappen, want ze hebben zo hard voor ons gewerkt! Toen realiseerde ik me opeens: oh ja, Co is ziek, wij zijn natuurlijk heel hard aan het vechten … Tijdens de hele Droomdag waren we dat echt even vergeten. Op dat moment brak ik en heb ik heel hard staan huilen. Als je zo direct met ziekte te maken krijgt, wordt alles uitvergroot en is alles heel dubbel. Aan de ene kant is er die grote dankbaarheid voor iedere mooie dag, aan de andere kant is er dat grote verdriet, wat altijd weer om de hoek komt kijken.’

Het leven is echt heel mooi

‘Op het moment zelf was onze Droomdag ‘gewoon’ even een dag niet ziek zijn, even een dag geen zorgen hebben. Maar achteraf is die dag veel meer dan dat. Ik heb bijvoorbeeld wel veel foto’s van Co, maar nauwelijks bewegende beelden. Dat er tijdens de Droomdag naast foto’s ook veel filmpjes zijn gemaakt, is dus ontzettend waardevol. Al die mooie herinneringen geven me kracht om door te gaan. Co genoot met volle teugen van het leven en maakte zich over veel dingen niet druk. Gek genoeg heb ik die instelling van hem overgenomen. Ik doe veel leuke dingen en probeer ook nieuwe dingen uit, zoals zeeduiken in koud water. Soms zit ik met Kaj op de bank of maak ik een wandeling met vriendinnen en denk ik opeens: ja, het leven is mooi, het leven is écht heel mooi. Wij komen er wel.’