Stel je voor

Je bent al een tijd mantelzorger van je moeder. Ze is alleen en heeft een spierziekte en daardoor blijvende beperkingen. Je 2 dochters wonen nog thuis, maar zij zijn gelukkig druk met hun bijbaantje en vriendje. Je werkt op de nabestaandendesk bij DELA. Vóór je werk rijd je naar je moeder om haar te douchen en aan te kleden. En in de avond ga je 2u naar haar toe voor gezelschap. Er komt wel thuiszorg om te helpen met het op bed leggen. Je broer doet de wekelijkse boodschappen. Mantelzorg is geen gewone zorg. Je kunt op ieder moment van de dag nodig kan zijn. Je staat er grotendeels alleen voor, je hebt zelden een momentje voor jezelf en staat altijd ‘aan’.

Op je werk kun je niet meer iets eerder beginnen of wat langer doorgaan als iets af moet. Ook ben je niet zo flexibel als een collega een dienst wil ruilen. Je bent er thuis niet meer elke ochtend met het ontbijt. Hoe moet het met je moeder als jij een keer niets wilt of kunt? Hoe moet je op vakantie? Je vriendin is ook mantelzorger. Die is laatst langs de huisarts geweest, omdat het teveel werd. Die kwam via via bij de gemeente terecht. Daar konden ze haar niet goed informeren. Er blijkt niks geregeld te zijn voor mantelzorgers. Wel voor de zieke. Uiteindelijk bleek er geen tijdelijke opvangplek voor de hulpbehoevende. Die zijn er namelijk amper. Zeker niet spontaan.

Bovenop alle papierwerk en ellende die vaak tussendoor komt met alle opnames, ben je zo met je gevoel bezig, je kunt niet meer gewoon als dochter bij je moeder terecht. Je loopt tegen heel veel dingen aan die niet kloppen en die niet lopen zoals je wilt. Maar wat doe je eraan?

Er wordt geleund op mantelzorgers, maar zelf hebben zij nagenoeg geen ondersteuning.

De verliezers zijn de mensen die in hun eentje mantelzorgen voor een dierbare en die (letterlijk en figuurlijk) niet even ‘weg’ kunnen van die opgave. O.a. omdat er geen alternatief is (door kosten, onbekendheid, stroperige procedures, complexiteit, regels en uitgebreide formulieren).