‘Ome Ruud leefde het leven met een knipoog.’

‘Op mijn zesde verjaardag nam mijn ome Ruud me mee naar de juwelier. Ik mocht een sieraad uitzoeken en koos een ketting met een lieveheersbeestje eraan. ‘Daisy, vind je ‘m écht mooi?’ vroeg hij. ‘Jaa, echt héél mooi,’ riep ik, waarop hij zei: ‘Oké, dan komen we morgen weer kijken.’ Ik was stomverbaasd, maar kreeg de ketting vlak daarna alsnog. Typisch ome Ruud. Hij deed de dingen anders, leefde het leven met een knipoog.’.

Rockster met ieniemienie staart

‘Muziek was Ruuds grote liefde. Hij speelde basgitaar in een reggaeband en van kleins af aan ging ik samen met mijn vader en mijn broertje naar zijn optredens. Daar stond Ruud dan te jammen op het podium, in verwassen jeans en met een ieniemienie staartje op zijn kalende hoofd. Ik geloof niet dat hij er echt uitzag als een rockster, maar ik vond ‘m de coolste man op aarde. Toen ik acht was, kreeg ik mijn eerste gitaar en begonnen we samen te spelen. Onze band werd daardoor steeds hechter, waardevoller. Vaak zaten we urenlang naast elkaar, te experimenteren met akkoorden en baslijnen: ‘Speel jij een a, c en d? Dan doe ik dat ook.’ Ruud corrigeerde me als ik het in zijn oren niet goed genoeg deed, maar zei het ook als hij iets heel vet vond. Op die momenten was ik apetrots. Een compliment van ome Ruud, dat was het hoogst haalbare.’

Niet in de rij staan

‘‘Ruud was niet getrouwd en had geen kinderen. Hij had veel vrienden en kennissen binnen de muziek, maar mijn vader, broertje, opa en ik stonden het dichtst bij hem. Toen hij overleed, was het eigenlijk vanzelfsprekend dat ik het grootste deel van zijn uitvaart op me zou nemen. Ik ben een echte aanpakker en wilde het gewoon heel graag. Over de dood hadden we nooit gepraat samen dus ik voelde me wel wat onzeker, wilde het zó graag goed doen. Tijdens het gesprek met de uitvaartverzorger, was ik behoorlijk opstandig. ‘Ik wil geen witte kaart’, zei ik meteen, ‘en ik ga al helemaal niet in een rijtje staan. Dat zou Ruud ook niet hebben gedaan.’ Gelukkig kreeg ik de ruimte om mijn eigen keuzes te maken en wist ik dat muziek een centrale rol moest spelen. Ik heb de playlist wel tien keer aangepast. Stonden al zijn favoriete liedjes ertussen? Klopte de volgorde? Klopte het geheel? Pas na talloze telefoontjes met vrienden van Ruud, was ik tevreden. Naast het afspelen van de muziek, hebben we tijdens zijn uitvaart een video van één van zijn optredens laten zien en vier van zijn gitaren bij zijn kist gezet. Het was goed, het klopte.’

Live and let live

‘Ruud was een artiest, een levensgenieter. Hij deed dingen omdat hij er zin in had, niet omdat ze moesten. Op de verjaardag van mijn opa verscheen hij standaard met zijn gitaar, een mengpaneel en twee gigantische boxen. De reggae ging dan hard aan en op het eind van de avond stonden we allemaal te swingen. Dat vrije, dat live and let live, heb ik van nature wat minder, maar door Ruuds dood probeer ik het nu ook meer te omarmen en wat vaker nieuwe, onbekende paden in te slaan. Heb ik een keer zin om een hele zaterdag ‘alleen maar’ gitaar te spelen, dan mag ik dat van mezelf. En wil ik naar een cool concert, dan gá ik. Vroeger zou ik sneller hebben gedacht: Is dat niet te duur? Te ver weg? Verdoe ik mijn tijd? Het zijn geen immens ‘grootse’ veranderingen, maar dat past ook niet bij me. Het gaat erom ‘op mijn manier’ mezelf te zijn. Dát heb ik van Ruud geleerd.’

Nooit meer hetzelfde

‘Reggae ontspant me, het geeft me rust. Ik ben nooit gestopt met spelen, ook niet op de dagen voor en na de uitvaart. Maar anders is het wel. Natuurlijk, want Ruuds dood heeft een gat geslagen in  mijn leven, in de muziek, in alles. Zou ik dat gat heel intensief proberen op te vullen, dan zou dat niet lukken: daarvoor was wat we samen hadden te speciaal. Het besef dat ik niet op zoek ‘moet’ naar het onmogelijke, geeft me rust. Ik weet dat ik nooit meer vind wat ik ben kwijtgeraakt en dat is op een vreemde manier prima.’