‘Je kunt op sportief vlak zo veel meer dan je denkt.’

‘Ik heb mijn liefde voor PSV van huis uit meegekregen. Mijn vader had vroeger allerlei bestuursfuncties binnen de club en we gingen altijd met het hele gezin naar de wedstrijden. Toen ik een jaar of zes, zeven was, ben ik als recreantje voor PSV gaan voetballen en stonden mijn ouders steevast langs de lijn. Laten we het zo zeggen: Het werd snel duidelijk dat als ik bij PSV geld wilde verdienen, het niet op het veld zou moeten gebeuren. Uiteindelijk kreeg ik tijdens mijn studie een bijbaantje bij de afdeling Kaartverkoop en ben ik nooit meer weggegaan. Dat is nu 26 jaar geleden. Veel van mijn herinneringen zijn dus verbonden met PSV.’

Hardlopen door Barcelona, Madrid en Londen

‘Ik ben niet zozeer voetbalgek, ik ben PSV-gek. Het draait voor mij om de club en de mensen die erbij betrokken zijn: ik heb echt rood-wit bloed. Op sportief vlak ben ik vooral een hardloper. Ik ben daar een jaar of veertien geleden mee begonnen en ren sinds een paar jaar ook met collega’s. We trekken regelmatig onze sportschoenen aan na het werk of doen samen mee aan een hardloopwedstrijd, zoals de Tilburg Ten Miles. Daarnaast zorg ik ervoor dat we tijdens Europese uitwedstrijden een rondje hardlopen door de stad waar we op dat moment zijn. ’s Ochtends om half acht joggen door een park in Madrid of Barcelona of over een brug in Londen is te gek, met name omdat we tijdens die trips vooral in hotels en taxi’s zitten. Ik merk dat samen hardlopen ontzettend goed is voor de onderlinge verhoudingen. We zijn er meer maatjes dan collega’s door geworden, wat ook positief is voor de werkmotivatie.’

De Roparun: een mythische estafetteloop

‘De Roparun staat al lang op mijn bucketlist, want me sportief inzetten voor een goed doel vind ik fantastisch mooi om te doen. Bijna iedereen kent iemand met kanker, dat is toch eigenlijk niet normaal? Ik heb zes keer de Alpe d’Huez gefietst en heb meegedaan aan Klimmen voor MS. Bij de Roparun kan ik mijn liefde voor PSV en mijn liefde voor hardlopen combineren, waardoor rennen van Parijs naar Rotterdam bijna voelt als iets mythisch. Ik weet dat je je redelijk last minute kunt aansluiten bij een team om in te vallen voor een geblesseerde hardloper, maar ik vind het juist zo mooi om met mijn eigen team naar zo’n sportieve prestatie toe te werken. Samen geld ophalen voor het goede doel, een app-groep aanmaken om elkaar op de hoogte te houden, samen trainen: het zit ‘m voor mij echt in het ‘met elkaar’. Ik ga er alles aan doen om volgend jaar met een team voor PSV te kunnen starten.’

Winnen is samen de eindstreep halen

‘Bij PSV draait alles om winnen. Als onze spelers mee zouden doen aan de Roparun, dan zouden ze de beste en de snelste willen zijn. Voor mij is het proces belangrijker dan het resultaat. Als we straks meedoen met de Roparun, dan hoop ik dat we allemaal écht kunnen genieten van de ervaring: van het prachtige landschap, van de sportieve prestatie, van de mensen die speciaal voor ons langs de kant staan. Ik hoop dat we allemaal gezond de eindstreep halen en dat we kunnen bijdragen met een mooi sponsorbedrag. Als dat allemaal lukt, dan hebben we wat mij betreft gewonnen. Ik heb er alle vertrouwen in, want door eerdere ervaringen weet ik dat we allemaal zo veel meer kunnen op sportief vlak dan we vaak denken.’

Kijk, ons Coentje!

‘Mijn vader is in 2001 overleden, maar mijn moeder is nog steeds nauw betrokken bij PSV. Ze zit iedere wedstrijd op de tribune, net als mijn broer. Ze is er trots op dat ik op een bepaalde manier het stokje van mijn vader heb overgenomen en vindt het geweldig als ik sportief bezig ben met mijn maten. Toen ik de eerste keer de Alpe d’Huez fietste en daarmee op tv kwam, riep ze: ‘Kijk, ons Coentje!’ Ze knipt ook alles uit de krant. Ik denk dat ze straks met tranen in haar ogen bij de finish van de Roparun staat. Hoe mooi is het dat we dan nog een bijzondere herinnering erbij hebben die met PSV, en natuurlijk de Roparun, te maken heeft?’