‘Het uitlopen van de marathon voelde als een overwinning op mijn lijf.’

‘Vlak na mijn diagnose vroeg ik aan de verpleegster: ‘Ga ik nu dood?’ Ik kreeg te horen dat ze daar geen antwoord op kon geven en ik begon ontzettend te huilen. Mijn jongste zoontje zat bij me en zei: ‘Mama, je moet gewoon beter worden!’ Ik hoor het hem nog zeggen. Het was alsof er op precies dat moment een knop om ging: tranen weg, overlevingsmodus aan. ‘Tuurlijk, schat, mama wordt beter’, zei ik tegen hem. Mijn kinderen zijn mijn alles, er zat gewoon niks anders op.’

Samen ziek zijn

‘De periode die volgde was zwaar. De kanker was gelukkig niet uitgezaaid, maar de blaasspoelingen die ik wekelijks kreeg waren ontzettend heftig. Als ik zat te schreeuwen van de pijn, hield de jongste mijn hoofd vast en de oudste mijn buik. We deden het samen, als gezin. Na een paar maanden ging het echt niet meer. De behandelingen zouden nog meer dan een jaar duren en ik zat al aan de zwaarste pijnstillers. Uiteindelijk hebben de artsen ervoor gekozen me een nieuwe blaas te geven, gemaakt van mijn eigen dunne darm. De kanker was daardoor weg maar ik heb nog jarenlang gesukkeld met pijn en ontstekingen.’

Wat ben jij een bikkel

‘Pas sinds een jaar of drie voel ik me beter, weer echt mezelf. Ik vraag me weleens af hoe ik die periode heb doorstaan en hoe ik daarna de draad weer heb opgepakt. Heel eerlijk? Ik weet het niet. Ik ben iemand, ik ga gewoon maar door. Met name voor mijn kinderen en man, want die betekenen alles voor me. Ik heb mijn ziekte lange tijd aan de kant geschoven en heb mezelf wijs gemaakt: dit is niks, er zijn ergere dingen. Mijn uroloog zei later eens tegen me: ‘Weet je eigenlijk wel hoe ziek je bent geweest? Wat ben jij een bikkel.’ Dat kwam binnen.’

Steun uit het hardlopen

‘Uiteindelijk heb ik veel steun gehaald uit hardlopen. In 2019 heb ik samen met mijn man een marathon gelopen, op de dag dat ik tien jaar eerder mijn nieuwe blaas kreeg. Bij iedere berg op dat traject dacht ik: Ik heb al zo veel bergen beklommen, die kan er ook nog wel bij. Het uitlopen van die marathon voelde als een overwinning. Want als m’n lijf dit kon, dan was het (weer) goed.’

De Bourgondiërs tegen kanker

‘Toen DELA me vroeg om mee te doen aan de Roparun, heb ik geen seconde nagedacht. Het combineert mijn liefde voor hardlopen met het goede doel, wat het voor mij extra bijzonder maakt. Ons team heet DELA’s Bourgondiërs en we hebben afgelopen weekend voor het eerst samen getraind. 42 kilometer fietsen en lopen, het was zwaar maar ook heel gezellig en bijzonder. We zijn allemaal heel gemotiveerd om zo veel mogelijk geld op te halen voor mensen met kanker. Dat verbindt.’

Geef nooit op

‘Dit is mijn eerste Roparun, dus ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Ik ga in oktober gewoon rennen, zo hard ik kan. Ik hoop dat ik andere mensen die met deze rotziekte te maken hebben wat kracht kan geven. Ik weet dat het makkelijk gezegd is, maar ga niet bij de pakken neer zitten. Geef niet op, nooit. Ik besef inmiddels heel goed dat het ook anders had kunnen lopen voor me. Wat heb ik een geluk dat ik hier nog mag zijn.’