Hoe Cas Spijkers zijn familie liefde voor koken meegaf

De taakverdeling in huize Spijkers was duidelijk: moeder zorgde voor de kinderen, vader werkte. Maar Cas Spijkers was er altijd voor zijn kinderen. Pascalle: ‘Hij kwam iedere dag thuis eten. Mijn moeder kookte, maar als mijn vader thuiskwam nam hij het automatisch over. Dan ging er een extra klontje boter door het eten, of kruiden.’

Eten speelde een belangrijke rol in het gezin. 'Tijdens het eten werd alles besproken. We leken wel zo’n Italiaanse familie die urenlang tafelt.’ Omdat er al zoveel gesproken werd, waren er in de laatste weken van Cas’ leven geen dingen die nog gezegd moesten worden. ‘Mijn vader was een heel positief mens, hij ging er tot het laatst vanuit dat hij beter zou worden. Zijn uitvaart had hij dus niet voorbereid. Een ding had hij wel geregeld: er moest lekker eten zijn én een glaasje vrolijkheid.'

‘Als ik de tomaten niet goed had gesneden, stuurde hij me terug’

Die positieve instelling heeft Pascalle gemeen met haar vader. ‘Ik denk vooral terug aan de mooie dingen die we samen meemaakten. Het was een fijne man. Zoals hij op televisie overkwam, was hij thuis ook.’ Maar Cas was ook een strenge vader. Toen Pascalle een potje van haar school had gemaakt, moest ze in de afwaskeuken aan de slag. ‘Daar hoorde ik hoe mijn vader leiding gaf aan zo’n achttien koks. Hij was geen tiran, maar ze moesten wel naar hem luisteren.’

Ook voor televisie werkte Pascalle samen met haar vader. ‘Voor Koken met Sterren schreef ik de recepten uit en ik deed inkopen en voorbereidingen. Als ik de tomaten niet goed had gesneden, stuurde hij me terug. “Ga maar nieuwe halen en begin opnieuw.” Dan zorgde ik de volgende keer wel dat het goed was!

Kroketten bakken in de klas

Cas bracht de hele familie liefde voor koken bij: ‘Oudste kleindochter Janneke wilde zijn kroketten laten proeven in de klas. Nou, toen is opa ze gewoon bij haar in de klas komen bakken.’ Voor Pascalle blijft het lastig dat ze haar vader niet meer kan bellen voor advies, zeker nu ze haar eigen banketwinkel heeft. Toch sluit ze niet uit dat ze nog eens een nieuw horeca-avontuur begint. ‘Misschien met mijn zus, wij vullen elkaar perfect aan. En het zit tenslotte in ons bloed!’