‘Ondanks de dood van hun vader, wil ik dat mijn kinderen een leuke jeugd hebben.’

‘Cara, Maddie en ik zullen nooit een doorsnee gezin zijn; we zijn met z’n drieën, niet met z’n vieren. Ondanks dat, of misschien wel juist daarom, genieten we samen van het leven. Ik vind het heel belangrijk dat de meiden zien dat het leven ook leuk is. We brengen bijvoorbeeld veel tijd door met vrienden en familie. Ik kan daardoor praten met andere volwassenen, iets wat ik door het verlies van Björn wel eens mis, en Maddie en Cara kunnen lekker spelen met leeftijdsgenootjes. Natuurlijk moet er ook gestofzuigd worden, maar als dat een keer een dag later gebeurt of wanneer de meiden op bed liggen, dan is dat maar zo. Vroeger was ik daar wat strikter in, maar nu weet ik dat iedere dag de laatste kan zijn. Cara en Maddie hebben geen normale jeugd, maar ik wil dat ze wél een leuke jeugd hebben. Daar doe ik alles voor.’

Geen constante droevigheid

‘Ik wil niet dat de meiden opgroeien in een huis waar een constant gevoel van gemis en droevigheid hangt. Natuurlijk mogen ze zien dat ik verdriet heb, maar dat mag niet overheersen. Soms, als het gevoel me overvalt, loop ik even naar een andere kamer, maar Cara heeft dat eigenlijk altijd aangevoeld. Dan sta ik even ‘stiekem’ te huilen in de keuken en staat ze binnen no time naast me, ingetogener en rustiger dan anders. ‘Ik huil omdat ik papa mis’, leg ik dan uit en druk haar tegen me aan. Praten over Björn deed ze in het begin nauwelijks. Dat begon vooral toen ze naar school ging want daar zag ze dat haar klasgenootjes ook weleens door hun vader werden gebracht en gehaald. ‘Waarom heb ik geen papa?’ begon ze te vragen. ‘Wat is er met hem gebeurd?’ Omdat ze nog zo klein is, vond ik het moeilijk daarop te reageren, maar ik ben altijd zo eerlijk mogelijk geweest. Ik vertelde haar dat papa’s hartje gestopt is, dat we zonder hartje niet kunnen leven en dat papa dus niet meer terugkomt. ‘Dat vind ik eigenlijk wel heel jammer’, zei ze toen. ‘Ja, dat vind ik ook’, zei ik. Het verlies van Björn is heel zwaar, maar ik probeer zijn dood niet te beladen te maken. We praten er open en eerlijk over, maar gaan daarna ook gewoon weer door met onze dagelijkse dingen.’

Het fotoboek

‘Overal in huis staan foto’s van Björn want ik vind het belangrijk dat de meiden weten wie hun papa is. ‘Dat is papa’, zegt Cara soms als we op de bank zitten en ze een foto van hem ziet. ‘Ja, dat is papa’, zeg ik dan, en dan praten we even kort over hem. Een paar maanden geleden heb ik een fotoboek gemaakt met daarin allemaal foto’s van Björn met de meiden. Cara vond dat heel interessant. Ze stelde vragen, wilde weten wat we op de foto’s aan het doen waren. Ze is nog klein, maar begint door het fotoboek beter te begrijpen wie haar vader was. Voor Maddie is dat anders want ze was twee maanden oud toen hij overleed: ze weet dat de man op de foto’s haar papa is, maar kan daar nog niet echt een betekenis aan verbinden. Dat is logisch maar natuurlijk denk ik daar veel over na. Wat voor een rol gaat Björn spelen in haar leven, in Cara’s leven? Wat voor een rol kán hij spelen? Ik heb daar nog geen antwoorden op en denk dat we dat samen moeten gaan ontdekken.’

Lang geleden

‘Björns dood voelt langer geleden dan het is. Dat komt denk ik omdat je na het verlies van een dierbare zoveel stappen maakt. Binnen een relatief korte periode komen er ontzettend veel verschillende emoties op je af. Natuurlijk wil ik niks liever dan de tijd terugdraaien maar ik probeer positief te kijken naar alles wat er gebeurd is. De manier waarop ik nu naar het leven kijk, is gewoon veel beter. Ik wil niet meer veertig uur vastzitten aan mijn werk, thuiskomen en het liefste meteen naar bed willen. Daar gaat het leven niet om, weet ik nu. Natuurlijk heb ik verantwoordelijkheden maar wat het belangrijkste is, is zoveel mogelijk genieten met de meiden. Samen spelen, vrienden bezoeken, lekker naar buiten gaan. Ik zal denk ik altijd blijven rouwen om Björn, maar ik weet ook dat ik er niks mee bereik: hij komt er niet door terug.’

Ruimte voor nieuwe liefde

‘Sinds een half jaar heb ik een nieuwe relatie. Dat brengt veel energie en plezier. Hij woont in het noorden van het land maar komt zo vaak mogelijk onze kant op. Ik geniet met name van de ‘normale’ dingen die we samen doen; met z’n vieren ontbijten, met de meiden naar de speeltuin. Natuurlijk was het in het begin niet makkelijk. Ik heb letterlijk tegen ‘m gezegd: ‘Ook nu ik met jou ben, hou ik nog van Björn en zullen er dagen zijn waarop ik heel veel verdriet heb.’ Hij begrijpt dat. Er zullen altijd momenten zijn die moeilijk zijn, die we samen moeten tackelen. De eerste keer waarop hij papa werd genoemd, was er zo eentje. Hij keek me aan met een ‘Wat moet ik nou doen?’-blik en ik dacht alleen maar: Ja, ik weet het toch ook niet?! Want je weet het niet, je weet niet wat goed is en wat niet goed is. Wat ik heel bewust niet doe, is keuzes maken voor de meiden. Ik ga niet tegen ze zeggen dat ze hem geen papa mogen noemen, en ik ga ook niet tegen ze zeggen dat ze hem vanaf nu altijd papa moeten noemen. Wat gebeurt, dat gebeurt vanuit hún gevoel, en zo is het ook goed. Er is ruimte voor nieuwe liefde én er is ruimte voor Björn. Wat er ook gebeurt, hij zal altijd een plek binnen ons gezin houden.’