• Overlijden melden - 088 335 35 35 (24 uur per dag) 
 

Verhalenbundel

Hoe je de draad van het leven weer oppakt, is voor iedereen anders. Download onze bundel met verhalen en lees hoe anderen de draad van het leven weer oppakken.

 

Tess verloor haar baby: 'Ik praat elke dag met haar.'

Tess (30) was veertig weken zwanger toen haar baby bleek te zijn overleden. De volgende dag werd ze geboren. ‘Ze was zo prachtig, en zo mijn dochter, ik herkende haar meteen.’ Hoe raakte Tess ervan overtuigd dat ze door moest met haar leven?

Niemand deed iets

‘Ik was 35 weken zwanger toen ik mijn baby Aimée minder voelde bewegen. Mijn verloskundige merkte een achterstand in de groei, maar met de woorden ‘Die kleintjes zijn vechtertjes’ drukte ze me op het hart me geen zorgen te maken. Dat deed ik wel. Op één of andere manier voelde ik dat er iets niet in orde was, noem het intuïtie, het voorgevoel van een moeder. Ik drong aan op nóg een groei-echo, twee weken later. Toen bleek dat de groeicurve verder was gedaald. Ik raakte in paniek, mijn dochter ging dood in mijn buik en niemand deed iets. Tegen haar zin verwees de verloskundige me naar het ziekenhuis, en schreef erbij dat ik een hypochonder was, dus werden ook in het ziekenhuis mijn zorgen gebagatelliseerd. ‘Ja, ze is klein’, zei de gynaecoloog, ‘en het is vreemd dat u haar minder voelt, maar het hartje klopt goed.’ Toch bleef ik me zorgen maken, week in week uit. Op 7 januari, in mijn veertigste week, een paar dagen voor de uitgerekende datum, zei ik tegen mijn man: ‘Het gaat niet goed, zullen we naar het ziekenhuis gaan?’ En hij antwoordde: ‘Maar de artsen zeiden toch dat je je geen zorgen hoeft te maken.’ En ik riep: ‘Als ze doodgaat is het ook jouw verantwoordelijkheid.’ Mijn man is die zaterdagavond gewoon gaan hockeyen en ik ging in bad, en toen ik eruit stapte wist ik: nu is ze weg. Ik ben op de bank gaan liggen en heb tegen haar geduwd, maar ik voelde geen enkele beweging meer. In mijn eentje reed ik naar het ziekenhuis en daar bleek dat ze was overleden.

Een dag later werd ze geboren, haar navelstreng zat vele malen om haar nek gedraaid en uit obductie bleek dat ze vanaf de vijfendertigste week van mijn zwangerschap zuurstofgebrek had gekregen, het moment dus dat ik me zorgen begon te maken. Ze werd meteen weggehaald, en niet eerst op mijn buik gelegd. Nog elke dag heb ik spijt dat ik haar niet eens zelf haar kleertjes heb aangetrokken.

 Tess: Ze was zo prachtig, en zo mijn dochter, ik herkende haar meteen. 
‘Ze was zo prachtig, en zo mijn dochter, ik herkende haar meteen.’

Eenvoudige klusjes

‘Vijf weken lang heb ik op de bank gezeten en alleen maar gehuild en gerouwd. ’s Nachts sliep ik met de kleertjes die ze aan had gehad tegen mijn gezicht, smekend of ze weer terug wilde komen, maar uiteindelijk heb ik me aangekleed en ben weer aan het werk gegaan. Ik run samen met mijn man een aantal kinderdagverblijven. Dagelijks word ik geconfronteerd met blije moeders die een kind verwachten. Ik besloot bij elke vestiging een keer op de koffie te gaan, want voor mij is het een hel, maar voor mijn medewerkers was het ook niet makkelijk, die hadden geen idee hoe ze met mij moesten omgaan.
 Ik wil graag weer zwanger worden, het leven mag niet stilstaan 
Verder gaf ik mezelf die eerste weken heel eenvoudige klusjes te doen. En ook al dook ik ’s avonds weer op de bank om te kunnen huilen en alleen te kunnen zijn met de beelden die ik van Aimée had, langzaam maar zeker pakte ik mijn leven weer op door er regelmaat in aan te brengen. Ik haakte aan bij een eetclubje van vrouwen die ook hun baby waren kwijtgeraakt. Ik word gekweld door schuldgevoel. Dan denk ik: ik heb niet eens voor haar kunnen zorgen op het moment dat ze me echt nodig had. Of: misschien had het voorkomen kunnen worden als ik nog meer had aangedrongen. En alleen de moeders die hetzelfde meegemaakt hebben als ik, kunnen me troosten. Het idiote is: toen Aimée overleed, bleek er niet eens een soort noodnummer te zijn dat ik kon bellen. Als je met je auto langs de kant van de weg komt te staan, kun je dag en nacht hulpdiensten bellen, maar als je googelt ‘Help, mijn baby is dood’, krijg je alleen maar foto’s van overleden baby’s te zien. Ik ben ondernemer, goed in dingen opzetten, ik start binnenkort met mijn nieuwe website stillborn.nl.

Praten met lotgenoten

Al die kinderen die om mij heen worden geboren, het lijkt of iedereen zwanger is. Tijdens de eerste weken heeft mijn man mij verschillende malen weg moeten halen uit Aimées kamertje, waar ik  huilend voor haar kast met kleertjes zat. En toen laatst een collega terloops tegen mij zei: ‘Je moet niet vergeten die moeder te feliciteren met haar kind’, ben ik weggerend. Nee, over is het verdriet nog lang niet. Als het al ooit overgaat. Maar ik merk dat het helpt om er met lotgenoten over te praten, om weer vrienden uit te nodigen en naar verjaardagen te gaan. Het liefst zou ik zo snel mogelijk opnieuw zwanger worden. Niet om Aimée te vergeten, maar omdat het leven niet mag stilstaan. Ik praat dagelijks met haar. Dan zeg ik: ’Waar ben je nu en hoe gaat het met je?’ Ik realiseerde me dat er geen protocol was voor kinderdagverblijven, hoe om te gaan met de ouders en broertjes en zusjes van een overleden kind. Dus dat protocol heb ik inmiddels opgesteld en verspreid, en heel, heel langzaam komt ook het vertrouwen in de toekomst en in mijn lichaam beetje bij beetje terug.’

Download de verhalenbundel

Hoe je de draad van het leven weer oppakt, is voor iedereen anders. De één vindt troost in een mooi gedenkteken en praat daarover. De ander houdt herinneringen in stilte levend met een bijzonder erfstuk. Mensen herinneren en rouwen anders, op hun eigen manier. Download onze bundel met verhalen en lees hoe anderen de draad van het leven weer oppakken.