‘Ik wilde hem een laatste eer bewijzen.’

‘Ik heb Peters vingerafdruk op mijn borst laten tatoeëren en van zijn lievelingstrui een knuffelbeer gemaakt. Zijn urn staat hier in huis en ik brand elke dag een kaarsje. Tegelijkertijd probeer ik berusting te vinden. Natuurlijk is het oneerlijk en ben ik boos, had hij onze zoon moeten zien opgroeien, maar hij is er niet meer. Niet híer in ieder geval. Maar ik wil niet altijd verdrietig blijven. Ik wil ook voor de toekomst gaan.

Lievelingskostje

‘Peter voelde zich al een tijdje niet lekker. Hij was grieperig, hoestte al weken en had last van pijn op zijn borst. Van het hoesten, dachten we. Op dinsdagochtend besloot hij naar de huisarts te gaan: niets ernstigs. Gerustgesteld kwam hij thuis. Ik weet nog dat hij zei: “Toch vervelend, die pijn op mijn borst,” dat ik vroeg: Is het niet je hart? en dat hij schudde van nee joh, doe niet zo gek. ‘s Avonds heb ik zijn lievelingskostje gemaakt; gebakken aardappeltjes, erwtjes en drumsticks, maar Peter had geen trek en besloot een douche te nemen. Dat had hij die dag al vaker gedaan, de warme stralen op zijn borst verlichtten de pijn. Ik at met de kinderen en ruimde af. Toen ik hem om acht uur riep voor de koffie bleef hij boven. Ik dacht: dan kijk ik GTST met mijn dochter en ga ik daarna naar ‘m toe. Had ik dat maar meteen gedaan. Ik zag meteen dat het mis was. Waarschijnlijk is hij vlak na acht uur doodgegaan.’

De laatste eer

‘We hadden nooit over de dood gepraat. Peter en ik waren zes jaar samen, maar nog zo jong. Dan sta je daar niet bij stil. In de aanloop naar zijn afscheid, heb ik steeds gedacht: wat zou híj hebben gewild? Uiteindelijk hebben we er samen met DELA een heel bijzondere dag van gemaakt. Peter had twee passies: zijn motor en zijn werk voor Defensie. We hebben zijn kist in camouflagekleuren laten spuiten en in plaats van een rouwauto, een vintage Harley gebruikt. Een collega reed mee op Peters eigen motor. Dat wilde ik graag, die motor was zijn alles. Bij het crematorium stonden twee lange rijen collega’s in uniform opgesteld, als erewacht. En Peter is binnengedragen zonder muziek; die voetstappen, die commando’s, dat was zó indrukwekkend. Na afloop speelde een trompettist The Last Post. Alles klopte, van begin tot eind. Ik wilde Peter met deze dag een laatste eer bewijzen, het mooiste meegeven wat ik nog meegeven kón. Na de dienst ben ik meegegaan naar de crematieruimte, om tot het allerlaatste moment bij hem te kunnen zijn. Het is goed, dacht ik daar, nu mag je aan je reis beginnen.’

Een ander leven

‘Peter was erg spiritueel en na zijn overlijden ben ik daar ook mee aan de slag gegaan. Ik had zoveel vragen. Waar ben je? Doe ik het goed alleen? Via een medium heb ik nu contact met hem. Het voelt daardoor alsof hij nog altijd bij me is, maar het heeft me ook veel antwoorden gebracht. Ik weet dat hij het goed heeft, dat hij rust heeft gevonden. Peter heeft geen gemakkelijk leven gehad; hij had een moeilijke jeugd en was vaak somber en onrustig, maar hij zegt dat hij het fijn heeft daar. Dat maakt het voor mij gemakkelijker om hem los te laten. Voor mensen die niet spiritueel zijn, is dat lastig te begrijpen, maar mij geeft het de rust om door te kunnen. Ik ben ervan overtuigd dat Peter me zijn spiritualiteit heeft meegegeven, om hier nu mee om te kunnen gaan.’

Naar zee

‘Het besef dat hij écht weg is, komt eigenlijk nu pas. Zodra het leven van alledag weer begint, daalt het in. Hij is hier niet meer, lichamelijk niet in ieder geval. Ik moet het nu echt alleen gaan doen. Peter en ik waren al een tijdje van plan een buscamper te kopen. Een tijdje terug heb ik dat in mijn eentje gedaan en ben ik met de kinderen naar zee gegaan. Dat was moeilijk, ik heb gehuild en gebruld toen ik die gezinnetjes op het strand zag spelen, maar het leven gaat door, ík moet door. Dat had Peter ook gewild. Gelukkig heeft hij een prachtige zoon achtergelaten; Ian is als twee druppels water zijn vader. Een klein Petertje, vanbinnen en vanbuiten. Zo leeft hij toch nog voort. En de herinneringen zullen er altijd zijn, maar wat is het jammer dat hij niet meer hier is.’