Je wilt er niet aan denken, maar een uitvaartverzekering regelen is verstandig

‘Heel even waren we precies even oud. Hij was vijf dagen daarvoor gestopt met leven en zou voor altijd zesendertig jaar en negen dagen blijven. Het was de dag van zijn begrafenis. Een strakblauwe lucht, 27 graden en alles en iedereen was in het wit. De kist, de bloemen, de ballonnen, de rouwauto’s en de kleding van de mensen. De dag was gevuld met muziek, mooie herinneringen en mensen, heel veel mensen. De grote aula van het crematorium was tot aan de rand gevuld, op de begraafplaats stond een erehaag van de ingang tot aan het graf.

Mijn neef was flink onderverzekerd. Toen hij gezond was vierde hij het leven, toen hij ziek werd was hij aan het vechten om te overleven. De dood kwam pas aan het eind om de hoek kijken, toen duidelijk werd dat hij de strijd echt niet kon winnen. En toen ging het snel. Veel te snel.
Rouwen om een dierbare is loodzwaar, en je moet daar bovenop al zo ontzettend veel regelen. Als er dan ook nog geldnood is, dan wordt het opeens allemaal wel erg veel.

Een paar dagen na de begrafenis nam ik daarom contact op met een medewerkster van mijn uitvaartverzekering om mijn polis te bekijken. Tijdens mijn zwangerschap had ik er een afgesloten. Maar was ons gezin nog steeds voldoende verzekerd? Aan het einde van het gesprek heb ik mijn verzekering opgehoogd, en ook mijn dochter laten bijschrijven.

Mijn uitvaartverzekering had nooit erg veel prioriteit. Ik was verzekerd en daar was de kous mee af. Door mijn neef weet ik nu beter. Die uitvaartverzekering is belangrijker dan ik dacht. Zeker nu ik moeder ben. Het leven is kwetsbaarder geworden, er is zoveel te verliezen. Het verdriet als iemand in je gezin wegvalt, is onvoorstelbaar groot. Je wilt als nabestaande daar bovenop niet nog je hoofd breken over de kosten, of in je eentje alles moeten regelen. Ik wil ook niet dat mijn dochter dat later moet doen. Want als het om je uitvaartverzekering gaat heb ik één ding geleerd: there’s no time like the present.’